~~Καινούργιο βίντεο~~
Ίσως το πιο σοβαρό βίντεο που έχω ανεβάσει στο youtube... Πως θα σας φαινόταν αν κάθε μέρα που ξυπνούσατε δεν βλέπατε άνθρωπο παρά μόνο αν περπατάγατε 2,5 χιλιόμετρα; Σε αυτό το βίντεο σας μεταφέρω το πως είναι να ξυπνάς και να μην έχεις άνθρωπο αν πεις καλημέρα.
Ο λόγος που δημιούργησα αυτό το βίντεο είναι η ελπίδα. Ελπίζω, βλέποντας αυτό το βίντεο έστω και ένας από εσάς να καταφέρει να νιώσει κάποια πράγματα..
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Η ζωή ενός μόνιμου κάτοικου στο Πετρίλο τον χειμώνα είναι κάθε άλλο παρά μια δοκιμασία αντοχής, τόσο σε σώμα όσο και σε ψυχή και μυαλό. Οι συνθήκες είναι πιο ευνοϊκές όταν στον συνοικισμό υπάρχουν άνθρωποι. Τι γίνεται όμως όταν δεν υπάρχουν άνθρωποι; τι γίνεται όταν για να δεις άνθρωπο πρέπει να περάσεις από ποτάμια και δύσκολα μονοπάτια, μόνο και μόνο για να μιλήσεις λίγες ώρες και μετά πάλι να γυρίσεις πίσω στο ¨κενό¨;
Χωρίς αμφιβολία, για εμένα ο χειμώνας είναι η μεγαλύτερη πρόκληση. Βλέπετε, το γεγονός ότι ξυπνάω και δεν υπάρχει ψυχή στον συνοικισμό μου είναι λίγο περίεργο. Η μοναξιά είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που καλούμαι να αντιμετωπίσω στο χωριό τον χειμώνα. Έχει την ιδιότητα (η μοναξιά) να τα κάνει όλα πιο δύσκολα. Σε δοκιμάζει και προσπαθεί να σε λυγίσει και στο τέλος να σε σπάσει ξέρει πότε είσαι ευάλωτος. Τις νύχτες τρυπώνει στο σπίτι σου και σε κάνει να νιώθεις ότι κάτι σου λείπει ενώ ξέρεις ότι ποτέ δεν θα μπορείς να το έχεις...
Ζούμε σε μια εποχή όπου όλα τα θεωρούμε δεδομένα και αναλώσιμα.. Ζούμε σε μια εποχή εγωισμού, αδιαφορίας, ναρκισσισμού και απάθειας. Δεν μας ενδιαφέρουν πραγματικά οι άνθρωποι γιατί πολύ απλά πάντα έχουμε επιλογές. Πάντα έχουμε καβάτζες και ένα άλλο άνθρωπο να βρεθούμε και να αραδιάσουμε τα προβλήματα μας και έπειτα να τον ξεχάσουμε μιας και τελείωσε η ¨χρήση¨ του..
Εδώ στο χωριό η ζωή είναι αλλιώς όμως... Εδώ αν είσαι παλιοχαρακτήρας απλά πεθαίνεις το χειμώνα, μόνος σου γιατί κανένας δεν θα ασχοληθεί μαζί σου. Η κοινωνία του χωριού, όσο περίεργο και αν σας φανεί έχει αυστηρούς κανόνες. Αν φέρεσαι άσχημα απλά σε πετάει έξω. Πιστέψτε με, το να είσαι μόνος σου τον χειμώνα και να μην θέλει να σου μιλήσει κανένας εδώ στο χωριό αγγίζει την παράνοια..
Έχοντας περάσει λοιπόν 4 μέρες χωρίς να δω άνθρωπο λόγω καιρικών συνθηκών κατάφερα να δω τους χωριανούς μου. Στην προσπάθεια της ανθρώπινης επικοινωνίας σε συνδυασμό με κάτι προμήθειες που ήθελα να πάρω κατέληξα σε αυτό το βίντεο το οποίο εύχομαι να σας άρεσε...
Να αγαπάτε τους ανθρώπους φίλοι μου. Να χαρίζετε κάθε μέρα την αγάπη σας, την αγκαλιά σας, το χαμόγελο σας καθώς και ένα καλό λόγο. Δεν κοστίζει κάτι και παράλληλα θα σας κάνει καλύτερους ανθρώπους.. Κλείνοντας να πω πως ποτέ δεν μετάνιωσα και ούτε μετανιώνω για την επιλογή μου να ζήσω στο χωριό. ίσα ίσα που το λατρεύω που ζω εδώ. Απλά έπρεπε να σας πω κάποια πράγματα...
Για να φτιάξω αυτό το βίντεο χρειάστηκε πολύ κόπο, σκέψη, προσπάθεια καθώς και προσωπικό χρόνο τον οποίο αυτή την φορά δεν θα μεταφράσω σε ώρες. Το μόνο που θα μου επιτρέψετε να πω είναι ότι κάνοντας like στο βίντεο, εγγραφή στο κανάλι μου πατώντας το καμπανάκι καθώς και κοινοποιήση του βίντεο συμβάλετε στο να μπορώ να δημιουργώ περισσότερα βίντεο.
Ευχαριστώ για την κατανόηση, το βίντεο αυτό είναι αφιερωμένο στους χωριανούς μου που εδώ και 6 χρόνια με έχουν αγκαλιάσει σαν παιδί τους...
Σας στέλνω την αγάπη μου,
Κωνσταντίνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου