Αφορμή αυτής της εκτάκτου αναρτήσεως, (ενώ δεν τελείωσα με το τόσο δυνατό για μένα διήμερο - που δεν ήταν και τόσο! 30 ώρες ήταν, τα χνάρια μου στα τόσο αγαπημένα και συνάμα στερημένα, Ιερά χώματα, της μαμάς... Πατρίδας!) ήταν ένα περιστατικό αστείο που μου θύμισε, με την χωριάτικη Πηλιορείτικη διάλεκτο, ο αγαπημένος δάσκαλος και συγγραφέας, Γιώργος Θωμά -
περισσότερα ΕΔΩ.
***
...Δευτέρα 28 Γενάρη, απόγευμα (το λες και βράδυ - μαύρα σκοτάδια!) 6 και 15μ.μ. έφευγε ένα και μοναδικό λεωφορείο για Βόλο, μέσω Χανίων.
'Ετρεχα φορτωμένη, κουρασμένη, άυπνη, νηστική (παντού μού στρώναν τραπέζια... μα, άμα κάθομαν ... θα ήμαν ακόμα ικεί και δεν θα είχα "ζήσει", τίποτα! απ' όλα αυτά που εμένα "χορταίνουν"!), κι έφτασα τελικά, εγκαίρως!
...Ξεφόρτωσα (το γαϊδούρι που κουβαλούσε τσάντες και υπολογιστές που δεν πρόλαβε καν, ν' ανοίξει), κι ύστερα (εγώ) κάθισα στο πεζούλι του σταθμού, να ξελαχανιάσω, να πάρω τελευταίες ανάσες "αέρα" Πατρίδας και λίγες τζούρες... νικοτίνης, φυσικά!
...Το δεξί χέρι κράταγε την μηχανή, μη χασομεράει... και κοίταζα για πάνω από πεντάλεπτο, εκείνη την σκάλα... (που οδηγεί στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου), ρωτώντας τον εαυτό μου, τις δυνάμεις μου, τον χρόνο μου, τα μπαγκάζια μου, αν προλαβαίνω να ανέβω... τουλάχιστον να δω νύχτα την πλατεία, να φωτογραφήσω, να έχω να "κ'τάου", απού μακριά, όπως απόψε, ας πούμε!
...Κι εκεί που όλα φώναζαν "ΟΧΙ", που μπορεί και να με παίρνανε τα δάκρυα, κι ήμουνα στον κόσμο μου, ενώ δεν είχα προσέξει ότι δυο νεαρά αγόρια κατέβηκαν την σκάλα, μια αστεία πρόταση του ενός στο κινητό, που άκουσαν τ' αυτιά μου, γιατί μίλαγε δυνατά, μ' έφερε στο παρόν και μ' έκανε να γελάσω...
"Έλα, ρε! Γδύς, ντύς, κι έλααα!" (Δηλαδή, "γδύσου, ντύσου, κι έλα!" - παχύ το α)
Αυτό ήταν το σύνθημα, οι τηλεφωνικοί φίλοι είχαν συνεννοηθεί!
Τα δυο αγόρια, αφού κατέβηκαν τα σκαλιά, έστριψαν αριστερά, ήταν ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο δίπλα μου, δεν είχα ορατότητα, ούτε και δυνατότητα ν' ακούσω, τι άλλο "αστείο" έλεγαν οι δυο φίλοι.
...Ενώ γέλαγα, κι απέξω μου, μου φαίνεται, βλέπω δυο κορίτσια, να περνούν από μπροστά μου, ερχόμενες από κει και να κακαρίζονται στα γέλια!
"Άκου, γδύς, ντύς, κι έλαααα!" είπε η μία στην άλλη, βάζοντας το χεράκι της μπροστά στο στόμα της, ώστε να μην ακούσω εγώ, που καθόμουνα στην στροφή, στο πεζούλι.
Τα κορίτσια στρίψανε προς Αγία Κυριακή, πάει το πλάνο, πάει κι η τόσο χαριτωμένη σκηνή (άντε αυτά τα δυο αγόρια, να ταίριαζαν να γίνουν ζευγαράκια!) και τσουπ, περνούν πάλι από μπροστά μου, τα δυο αγόρια, που συζητούσαν μεταξύ τους, αλλά ο ένας ο βροντόφωνος, εξηγούσε στον άλλον:
"Θα πάμι σ' ένα καπλειό, θα του κάψουμι!" (δηλαδή: "Θα πάμε σ' ένα καπηλειό, θα το κάψουμε!".δηλαδή, θα το γλεντήσουμε!) κι ύστερα, γρήγορα τα βήματά τους, δεν άκουσα άλλα.
Προχώρησαν προς Σωτήρα, μάλλον δεν θυμόταν ο δικός μου και που είχε παρκάρει, κι έψαχνε τ' αυτοκίνητο!
Γέλασα και μόλις!
Χαλάλι σας, την ώρα, βρε παιδιά!!!
