Αλαργινό καράβι
Καράβι ολοφώτιστο στου πέλαγου το μαύρο
πότε μες την αγκάλη σου παρηγοριά μου θα 'βρω;
Πότε μαζί σου θα διαβώ της θάλασσας τα πλάτη
λίγο να δω τον τόπο μου κι ας μου κρατά γινάτι...
πότε μες την αγκάλη σου παρηγοριά μου θα 'βρω;
Πότε μαζί σου θα διαβώ της θάλασσας τα πλάτη
λίγο να δω τον τόπο μου κι ας μου κρατά γινάτι...
Τον άφησα ξοπίσω μου αλλού να βρω την τύχη
μα με πονάει στην καρδιά της ξενιτιάς το νύχι.
Μόνος πια τώρα τριγυρνώ εδώ σε ξένο τόπο
τον πόνο που έχω να πνιγεί ψάχνω να βρω τον τρόπο...
μα με πονάει στην καρδιά της ξενιτιάς το νύχι.
Μόνος πια τώρα τριγυρνώ εδώ σε ξένο τόπο
τον πόνο που έχω να πνιγεί ψάχνω να βρω τον τρόπο...
Κάθε που αλάργα εσύ περνάς ολόφωτο καράβι
μέσα μου ο πόθος γυρισμού πάλι και πάλι ανάβει...
Κι ας με λογίζει ο τόπος μου αχ τώρα πια σαν ξένο
ν' ανοίξει την αγκάλη του πάντα θα περιμένω....
μέσα μου ο πόθος γυρισμού πάλι και πάλι ανάβει...
Κι ας με λογίζει ο τόπος μου αχ τώρα πια σαν ξένο
ν' ανοίξει την αγκάλη του πάντα θα περιμένω....
Αργοναύτης 16/01/2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου