***
****
Ο ρασοφόρος βιβλιοδέτης δεν σταμάτησε εκεί: «Είμαι αυτοδίδακτος, αλλά συνεχώς αναζητώ να μαθαίνω καινούρια πράγματα για τη βιβλιοδεσία και τις τεχνικές ανά τον κόσμο. Κι αυτό προϋποθέτει αρκετή μελέτη. Επίσης, οργάνωσα την εργαλειοθήκη μου με τέτοιον τρόπο, ώστε να δουλεύω με εργαλεία, τα οποία δεν κατασκευάζονται πια στην εποχή μας που έχουν βιομηχανοποιηθεί τα πάντα. Μέσω αλληλογραφίας και του διαδικτύου, επικοινωνώ με παλαιοπώλες ανά την Ευρώπη, όπως για παράδειγμα από Αυστρία, Ηνωμένο Βασίλειο και Ισπανία και εάν μου το επιτρέπουν οι οικονομικές δυνατότητές μου, αγοράζω όσα μου χρειάζονται. Ακόμη και από βιβλιοδετεία του εξωτερικού που κλείνουν, προσπαθώ να παίρνω διάφορα πράγματα, όπως παλιές τάπες του 1800 ή στάμπες που δεν κυκλοφορούν αλλιώς στο εμπόριο. Έτσι, όλα τα εργαλεία μου είναι συλλεκτικά».
Στο βιβλιοδετείο του πατέρα Ακάκιου απευθύνονται ιδιώτες και σύλλογοι: «Μου φέρνουν παλιά βιβλία. Τα συντηρώ, τα καθαρίζω και τα ξαναράβω με τον παλιό τρόπο, με το χέρι. Επίσης, επιλέγω παλιά βιβλία, τα σκανάρω, τα επεξεργάζομαι ψηφιακά κι έπειτα τυπώνω αντίγραφα. Το πιο παλιό βιβλίο που έφτιαξα ήταν μία Φυσική στα λατινικά. Μου την έφερε η οικογένεια Περβανά από τη Βοστώνη. Προσπαθώ να κάνω κάτι σωστό. Μπορεί να ζούμε σε μία εποχή ψηφιακή, αλλά τα βιβλία είναι η παράδοσή μας».
Βολιώτης κληρικός ασκεί τη βιβλιοδετική τέχνη
Ένας Βολιώτης ιερομόναχος από το 2014 εξασκεί την τέχνη της χειροποίητης βιβλιοδεσίας. Ο π. Ακάκιος Νάνος, 41 ετών, ο οποίος την τελευταία πενταετία μονάζει στο μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής στη Μακρινίτσα, ορμώμενος από την αγάπη του για τα παλαιά χειρόγραφα βιβλία, αναβιώνει ένα επάγγελμα με παράδοση πολλών αιώνων.
Ο δεξιοτέχνης κληρικός γεννήθηκε το 1978 στον Βόλο. Μεγάλωσε στην Αγία Παρασκευή, ενώ στο πλευρό του θείου του, Αχιλλέα Νάνου, ο οποίος δεν ζει πια, έμαθε πρώτα την τέχνη του ξυλουργού. Σε ηλικία 19 ετών έγινε η χειροτονία του. «Παρουσιάστηκα εθελοντής στον στρατό και το καλοκαίρι του 1998, ακριβώς ένα 20ήμερο μετά την ολοκλήρωση της θητείας μου, χειροτονήθηκα στη μονή της Αγίας Τριάδας στη Σουρβιά. Ανήμερα του Αγίου Πνεύματος, στις 8 Ιουνίου 1998, που πανηγυρίζει το μοναστήρι. Επισκεπτόμουν τη Σουρβιά από παιδί, ενώ εκεί μόναζε και ο πνευματικός μου», τόνισε ο πατέρας Ακάκιος, ο οποίος μόλις ενδύθηκε τα ράσα, έλαβε το μοναχικό του όνομα από τον όσιο Ακάκιο τον Καυσοκαλυβίτη που είχε ασκητέψει στη Σουρβιά κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας.
Αρχικά μόνασε στη μονή της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος στο Φλαμούρι, όπου ήταν υπεύθυνος για τις τεχνικές εργασίες που αφορούσαν το μοναστήρι. Το 2013, όταν και επαναλειτούργησε η Αγία Παρασκευή στη Μακρινίτσα (ιστορική μονή που ανεγέρθηκε τέλη του 18ου αιώνα από τον Ζαγοριανό οπλαρχηγό Στέργιο Μπασδέκη), μετακόμισε μόνιμα εκεί, ασκώντας παράλληλα και τα εφημεριακά του καθήκοντα στο χωριό του Πηλίου.
Τον αμέσως επόμενο χρόνο έθεσε σε λειτουργία το εργαστήριο παραδοσιακής βιβλιοδεσίας, τόσο για την ανακαίνιση του μοναστηριού που φιλοξενείται, όσο και την κάλυψη των βιοποριστικών αναγκών του, όντας άμισθος κληρικός. «Έχω οργανώσει κι ένα συνεργείο που κάνουμε αναπαλαιώσεις σε ξυλόγλυπτα τέμπλα, σκεπές ή και άλλες οικοδομικές εργασίες. Μαζί με τον αδερφό μου διατηρούμε κι ένα εργαστήριο στον Βόλο», ανέφερε έπειτα, προτού η συζήτηση καταλήξει στο πώς αποφάσισε να κάνει το μεράκι του επάγγελμα.
«Ανέκαθεν αγαπούσα τα βιβλία. Με ενδιαφέρουν τα παλαιά βιβλία και η συντήρησή τους», εξομολογήθηκε και εξήγησε τον λόγο ευθύς αμέσως: «Κάθε βιβλίο είναι μοναδικό, ενώ πάνω απ’ όλα φέρει τη δική του ιστορία στον χρόνο. Τον πρώτο καιρό έψαξα σ’ όλη την Ελλάδα και το Άγιο Όρο για παλιούς βιβλιοδέτες, όπως και στην Ευρώπη. Είχα πάει και στο Ιάσιο της Ρουμανίας για τον σκοπό αυτό». Ο πατέρας Ακάκιος αναφέρθηκε επίσης στο ενδιαφέρον του για την ιστορία της ελληνικής τυπογραφίας, η οποία χρονικά τοποθετείται λίγο μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης: «Μία βυζαντινή, η Άννα Νοταρά, κόρη του Μέγα Δούκα Λουκά Νοταρά, στη Βενετία ίδρυσε τον πρώτο ελληνικό εκδοτικό οίκο, ενώ ας μην λησμονούμε ότι οι λόγιοι που κατέφυγαν τότε στη Δύση διέσωσαν την παράδοση του Βυζαντίου, αλλά και κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας».
Αρχικά μόνασε στη μονή της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος στο Φλαμούρι, όπου ήταν υπεύθυνος για τις τεχνικές εργασίες που αφορούσαν το μοναστήρι. Το 2013, όταν και επαναλειτούργησε η Αγία Παρασκευή στη Μακρινίτσα (ιστορική μονή που ανεγέρθηκε τέλη του 18ου αιώνα από τον Ζαγοριανό οπλαρχηγό Στέργιο Μπασδέκη), μετακόμισε μόνιμα εκεί, ασκώντας παράλληλα και τα εφημεριακά του καθήκοντα στο χωριό του Πηλίου.
Τον αμέσως επόμενο χρόνο έθεσε σε λειτουργία το εργαστήριο παραδοσιακής βιβλιοδεσίας, τόσο για την ανακαίνιση του μοναστηριού που φιλοξενείται, όσο και την κάλυψη των βιοποριστικών αναγκών του, όντας άμισθος κληρικός. «Έχω οργανώσει κι ένα συνεργείο που κάνουμε αναπαλαιώσεις σε ξυλόγλυπτα τέμπλα, σκεπές ή και άλλες οικοδομικές εργασίες. Μαζί με τον αδερφό μου διατηρούμε κι ένα εργαστήριο στον Βόλο», ανέφερε έπειτα, προτού η συζήτηση καταλήξει στο πώς αποφάσισε να κάνει το μεράκι του επάγγελμα.
«Ανέκαθεν αγαπούσα τα βιβλία. Με ενδιαφέρουν τα παλαιά βιβλία και η συντήρησή τους», εξομολογήθηκε και εξήγησε τον λόγο ευθύς αμέσως: «Κάθε βιβλίο είναι μοναδικό, ενώ πάνω απ’ όλα φέρει τη δική του ιστορία στον χρόνο. Τον πρώτο καιρό έψαξα σ’ όλη την Ελλάδα και το Άγιο Όρο για παλιούς βιβλιοδέτες, όπως και στην Ευρώπη. Είχα πάει και στο Ιάσιο της Ρουμανίας για τον σκοπό αυτό». Ο πατέρας Ακάκιος αναφέρθηκε επίσης στο ενδιαφέρον του για την ιστορία της ελληνικής τυπογραφίας, η οποία χρονικά τοποθετείται λίγο μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης: «Μία βυζαντινή, η Άννα Νοταρά, κόρη του Μέγα Δούκα Λουκά Νοταρά, στη Βενετία ίδρυσε τον πρώτο ελληνικό εκδοτικό οίκο, ενώ ας μην λησμονούμε ότι οι λόγιοι που κατέφυγαν τότε στη Δύση διέσωσαν την παράδοση του Βυζαντίου, αλλά και κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας».
Ο ρασοφόρος βιβλιοδέτης δεν σταμάτησε εκεί: «Είμαι αυτοδίδακτος, αλλά συνεχώς αναζητώ να μαθαίνω καινούρια πράγματα για τη βιβλιοδεσία και τις τεχνικές ανά τον κόσμο. Κι αυτό προϋποθέτει αρκετή μελέτη. Επίσης, οργάνωσα την εργαλειοθήκη μου με τέτοιον τρόπο, ώστε να δουλεύω με εργαλεία, τα οποία δεν κατασκευάζονται πια στην εποχή μας που έχουν βιομηχανοποιηθεί τα πάντα. Μέσω αλληλογραφίας και του διαδικτύου, επικοινωνώ με παλαιοπώλες ανά την Ευρώπη, όπως για παράδειγμα από Αυστρία, Ηνωμένο Βασίλειο και Ισπανία και εάν μου το επιτρέπουν οι οικονομικές δυνατότητές μου, αγοράζω όσα μου χρειάζονται. Ακόμη και από βιβλιοδετεία του εξωτερικού που κλείνουν, προσπαθώ να παίρνω διάφορα πράγματα, όπως παλιές τάπες του 1800 ή στάμπες που δεν κυκλοφορούν αλλιώς στο εμπόριο. Έτσι, όλα τα εργαλεία μου είναι συλλεκτικά».
Στο βιβλιοδετείο του πατέρα Ακάκιου απευθύνονται ιδιώτες και σύλλογοι: «Μου φέρνουν παλιά βιβλία. Τα συντηρώ, τα καθαρίζω και τα ξαναράβω με τον παλιό τρόπο, με το χέρι. Επίσης, επιλέγω παλιά βιβλία, τα σκανάρω, τα επεξεργάζομαι ψηφιακά κι έπειτα τυπώνω αντίγραφα. Το πιο παλιό βιβλίο που έφτιαξα ήταν μία Φυσική στα λατινικά. Μου την έφερε η οικογένεια Περβανά από τη Βοστώνη. Προσπαθώ να κάνω κάτι σωστό. Μπορεί να ζούμε σε μία εποχή ψηφιακή, αλλά τα βιβλία είναι η παράδοσή μας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου