Παπακωνσταντίνου -Τριγώνη Άσπα, ΗΠΑ - Βιβλιοπαρουσίαση: 5η Ανθολογία - Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η. 14

***

***
Βιβλιοπαρουσίαση: 5η Ανθολογία - Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η.
Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών Συγγραφέων Πέντε Ηπείρων - Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η.
Έτος ιδρύσεως 2002 - Έδρα: Furth Γερμανία

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΣΤΡΙΑ
Αθήνα, Ιούλιος 2017
***

Παπακωνσταντίνου -Τριγώνη Άσπα, ΗΠΑ

Η Άσπα Παπακωνσταντίνου γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς που κατάγονται από τη Λίμνη Πλαστήρα της Θεσσαλίας. Τις εγκύκλιες σπουδές της έκανε στη Νέα Σμύρνη και στη συνέχεια στην Αμερική, όπου σπούδασε στο Κολέγιο του Southern Vermont στο Bennington. Στην Ελλάδα από τις Η.Π.Α. επέστρεψε μετά από 10 χρόνια, όπου εργάστηκε στην Αμερικάνικη Βάση της Νέας Μάκρης και στο Athens Laboratory of Business Administration (ALBA) στη Βουλιαγμένη. Το 2008 παντρεύτηκετον Δημήτριο Τριγώνη.

Ποίηση άρχισε να γράφει το 1995. Η συλλογή της «ΗΛΙΕ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ» είναι η πρώτη της ποιητική δημιουργία. Η συλλογή της, «ΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΥ ΑΛΛΟΤΙΝΟ-Υ» είναι η δεύτερη ποιητική της δημιουργία. Ήδη ετοιμάζει τρίτη ποιητική συλλογή. Επαινετικές κριτικές των ποιημάτων της έχουν γράψει ο κ. Θάνος Αθανασόπουλος στο περιοδικό του «ΔΕΥΚΑΛΙΩΝ», ο Διευθυντής του περιοδικού «ΚΟΥΑΡΙΟΣ», κ. Νίκος Ανώγης, καθώς και οι Λογοτέχνες – Ποιητές, κ. Ηλέκτρα Σκριβάνου, ο κ. Αλέξανδρος Λεβαντής, Πρόεδρος της Εταιρίας «ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΛΟΓΟΣ» και ο κ. Βάιος Φασούλας, Πρόεδρος της «Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών Συγγραφέων Πέντε Ηπείρων (ΕΕΛΣΠΗ).

Ποιήματά της έχουν βραβευθεί στην Αμερική. Το ποίημα της «Its Τimes Like These», «Είναι κάτι ώρες σαν και αυτές», έχει δημοσιευθεί σε ανθολογία στην Ινδία στο Tah Mahal Review. Το ποίημα της «I have a sun in my heart», «Έχω έναν ήλιο στην καρδιά», βραβεύθηκε και δημοσιεύθηκε στην Αμερική στην Ανθολογία «SYMPHONIES OF WORDS».

Είναι φίλη μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών και Μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών.Ποιήματά της επίσης έχουν δημοσιευθεί στην ανθολογία «Λογοτεχνικές Δημιουργίες» της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών, όπως και στα περιοδικά της Ένωσης και στο περιοδικό «ΔΕΥΚΑΛΙΩΝ».

Μπορείτε να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα της με ποιήματά της στα αγγλικά:

www.poets2000.com/poetry56. paptrigonis@gmail.com

Άσπα Παπακωνσταντίνου Διγενή Ακρίτα 41

171 24 Νέα Σμύρνη, Αθήνα,

Χρυσάφι στις καρδιές κρατάμε

Είμαστε εμείς οι ταπεινοί

που από λουλούδια αγκαλιές κρατάμε,

τον ήλιο το λαμπρό ζυγώνουμε

χρυσάφι στις καρδιές φοράμε.

Σου ήλιου το ξημέρωμα πηγαίνουμε

φαντάζει μπρος το σύννεφο ασημένιο,

τον ουρανό κοιτάζουμε

χρυσάφι φωτισμένο.

Εμάς δεν μας φοβίζει η βροχή

μήτε η παγωνιά κάθε χειμώνα,

στο βράχο πάμε ανθίζουμε

σαν μια μικρή ανεμώνα.

Είμαστε εμείς οι ποιητές

οι απόμακροι του κόσμου,

και στο Θεό κάνουμε προσευχή

έμπνευση, λέμε, μόνο δως μου.

Τα χρόνια που φύγανε

Τα χρόνια που φύγανε

της νιότης μου τα πρώτα,

αχ! Πως θα 'θελα να ερχόντουσαν

ξανά καθώς και τότε!

Τα ρόδα του Απριλιού

να ανθίζανε ξανά,

κι οι κτύποι οι άδολοι

να παίζαν στην καρδιά.

Τα κρίνα να ανθίζανε

μπρος στην δική μου την αυλή,

αχ! Και τις βιολέτες να 'κοβα

σαν τότε, που 'μουνα παιδί.

Να έπαιζα με τους φίλους μου τους παιδικούς.

κι εκεί στις ανθισμένες μας αυλές,

να θυμόμουν τους παλιούς καλούς καιρούς!

Κι ήσαν όλα τότε φτωχικά,

Σπίτια μικρά και χαμηλά,

κι οι γειτονιές απλές

κατάφορτες μ’ αμυγδαλιές!

Στης καρδιάς το ανθοκήπι.

Στης καρδιάς μου τ’ ανθοκήπι

μια φορά να ’μαι κι εγώ!

Σαν απόδιωξα τη λύπη,

ήλιο ολόχρυσο να δω.

Κι ήρθε η Μούσα μου, αγνή κι ωραία!

μέσα σε τρελή χαρά.

Άνοιξη μοσχοβολούσε,

Φώλιασε άνθος στην καρδιά!

Μου άπλωσε η σεπτή το χέρι,

φλόγα ανάβει ξαφνικά

και του πόθου τα όνειρά μου

γίνανε πραγματικά.

Και πετώ πάνω στα ύψη

στις ουράνιες γειτονιές,

να μαζεύω όλα τα πλούτη

από στίχους και στροφές.

Στην ξενιτιά

Στην ξενιτιά αν βρεθείς,

δε θα 'βρεις μαργαρίτες,

μήτε τον ήλιο να γελά,

μόνο κάκτους, μηδέ σπουργίτες.

Δε θα 'βρεις Μάνα

να σε σφιχταγκαλιάσει,

ούτε αδερφό να σου μιλεί,

η νύχτα σαν θα φθάσει.

Θα 'σαι μονάχος, ορφανός,

χωρίς τις χάρες της πατρίδας,

δε θα 'χει αστέρια ο ουρανός

μήτε το φως μιας ηλιαχτίδας.

Στου νου μου το ναό

Στου νου μου μέσα το ναό,

όπου κανείς δεν βλέπει,

έχω την Παναγιά και το Χριστό

του ουρανού χρυσή μου σκέπη.

Έχω αναμμένα τόσα καντήλια,

η φύση αδιάβατη με κυνηγά,

χρυσές εικόνες από Αγίους

και όλα μέσα μου ιερά.

Στου νου μου μέσα το ναό

του χρόνου οι αναμνήσεις,

μπροστά μου έρχονται κυλούν

ατέλειωτες των ήλιων οι δύσεις.

Ποτέ δεν σταματούν

με τους ανέμους δέρνονται,

εμπρός μου στήνουνε χορό

στου νου μου μέσα το ναό.

Στου νου μου μέσα το ναό

βλέμματα ελπίδας κυματίζουν,

κι έχω τον ίδιο το Θεό

λυχνάρι ακοίμητο στον ουρανό.

***