Συχνά το κάνω, όταν αυτά προκαλούν... αρκεί να έχω χρόνο και σακούλα. Μου λείπει το κοντάρι του Ολλανδού, που διευκολύνει, μα αν το είχα, σίγουρα θα μ' είχαν σε τρελάδικο...!
...Ωστόσο, θέλω να "συγκρατήσω" επί τη ευκαιρία, για ένα "σκουπίδι" που με τσάκισε, αλλά δεν λύγισαν τα πόδια μου για να το "μαζέψω".
Πρώτον, δεν ήταν "σκουπίδι"...
Δεύτερον, με κοίταζαν γνωστοί...
Τρίτον, αν το έπαιρνα, δεν θα μπορούσα ΠΟΤΕ μου να το πετάξω στα σκουπίδια, αλλά ούτε και το "άντεχα" για τα "ενθύμιά μου, στο σπίτι μου.
Άφησα να το ταξιδέψει ο αέρας, εκείνος που το ξεκόλλησε από κολώνα της ΔΕΗ.
...Μπορεί να το "έκρυβε" ανάμεσα σε χόρτα και να έλιωνε με την βροχή.
...Μπορεί, πολλά, μπορεί.
Εκείνο που ξέρω, είναι το πόσο με "πόνεσε" και δεν ξεχνάω την "σκηνή".
Ακόμα, δεν ξέρω, γιατί δεν "λειτούργησα" διαφορετικά.
...Ήταν μνημοσυνόχαρτο, γυναίκας γνωστής, αρκετά αγαπημένης... "Αιωνία της η μνήμη"....
Μη σού τύχει...
Όχι, το να πεθάνεις.
Αυτό είναι δεδομένο για όλους μας.
Μη σου τύχει, να κοντοσταθείς, να κλαίει η ψυχή σου και να μην ξέρεις τι να κάνεις... με ένα "χαρτί" ("σκουπίδι"), στην άκρη του δρόμου...
...Που σε ενώνει με πολλά κομμάτια της ζωής σου, που δεν ξέρεις αν θέλεις να θυμάσαι (γιατί πονάνε), ή θέλεις να ξεχάσεις, που σίγουρα ΝΑΙ, έχεις συγχωρήσει (έτσι συμβαίνει με τους νεκρούς - τους ανάβεις και κεράκι - πρέπει), μα... όταν σε βλέπουν τρίτοι και σίγουρα κρίνουν κακώς (δεδομένο), σε κάνει αμήχανο... ίσως και μικρό ανθρωπάκι.... δεν σκύβεις, δε γονατίζεις εκεί, στην άκρη του δρόμου, να κάνεις τον Σταυρό σου, να κλάψεις, να ουρλιάξεις "Σ'χώρα με και εγώ σε Συγχώρεσα" προ πολλού, να μαζέψεις ευλαβικά το ξεκολλημένο χαρτί με την φωτογραφία της, ... και να το παραδώσεις - τουλάχιστον, σε κάποιο απ' τα πολλά χέρια της οικογένειά της... που επειδή σε "τραυμάτισαν" αφάνταστα, (αυτά τα χέρια...) δεν είσαι έτοιμος να πλησιάσεις, γιατί δεν αντέχεις άλλο, χέρια ψυχρά ή αντιδραστικά που κάποτε... σ' έσμπρωξαν, σ' έδιωξαν (και λοιπά πολλά), από κοντά τους....
...Αμηχανίας στιγμή, σα μικρό ανθρωπάκι, κράτησα το "σκουπίδι" μου. (και εννοώ το σχόλιό μου)
***
ΑπάντησηΔιαγραφήΣΧ. Είναι να τό 'χεις... (το μάζεμα, εννοώ)
Συχνά το κάνω, όταν αυτά προκαλούν... αρκεί να έχω χρόνο και σακούλα. Μου λείπει το κοντάρι του Ολλανδού, που διευκολύνει, μα αν το είχα, σίγουρα θα μ' είχαν σε τρελάδικο...!
...Ωστόσο, θέλω να "συγκρατήσω" επί τη ευκαιρία, για ένα "σκουπίδι" που με τσάκισε, αλλά δεν λύγισαν τα πόδια μου για να το "μαζέψω".
Πρώτον, δεν ήταν "σκουπίδι"...
Δεύτερον, με κοίταζαν γνωστοί...
Τρίτον, αν το έπαιρνα, δεν θα μπορούσα ΠΟΤΕ μου να το πετάξω στα σκουπίδια, αλλά ούτε και το "άντεχα" για τα "ενθύμιά μου, στο σπίτι μου.
Άφησα να το ταξιδέψει ο αέρας, εκείνος που το ξεκόλλησε από κολώνα της ΔΕΗ.
...Μπορεί να το "έκρυβε" ανάμεσα σε χόρτα και να έλιωνε με την βροχή.
...Μπορεί, πολλά, μπορεί.
Εκείνο που ξέρω, είναι το πόσο με "πόνεσε" και δεν ξεχνάω την "σκηνή".
Ακόμα, δεν ξέρω, γιατί δεν "λειτούργησα" διαφορετικά.
...Ήταν μνημοσυνόχαρτο, γυναίκας γνωστής, αρκετά αγαπημένης... "Αιωνία της η μνήμη"....
Μη σού τύχει...
Όχι, το να πεθάνεις.
Αυτό είναι δεδομένο για όλους μας.
Μη σου τύχει, να κοντοσταθείς, να κλαίει η ψυχή σου και να μην ξέρεις τι να κάνεις... με ένα "χαρτί" ("σκουπίδι"), στην άκρη του δρόμου...
...Που σε ενώνει με πολλά κομμάτια της ζωής σου, που δεν ξέρεις αν θέλεις να θυμάσαι (γιατί πονάνε), ή θέλεις να ξεχάσεις, που σίγουρα ΝΑΙ, έχεις συγχωρήσει (έτσι συμβαίνει με τους νεκρούς - τους ανάβεις και κεράκι - πρέπει), μα... όταν σε βλέπουν τρίτοι και σίγουρα κρίνουν κακώς (δεδομένο), σε κάνει αμήχανο... ίσως και μικρό ανθρωπάκι.... δεν σκύβεις, δε γονατίζεις εκεί, στην άκρη του δρόμου, να κάνεις τον Σταυρό σου, να κλάψεις, να ουρλιάξεις "Σ'χώρα με και εγώ σε Συγχώρεσα" προ πολλού, να μαζέψεις ευλαβικά το ξεκολλημένο χαρτί με την φωτογραφία της, ... και να το παραδώσεις - τουλάχιστον, σε κάποιο απ' τα πολλά χέρια της οικογένειά της... που επειδή σε "τραυμάτισαν" αφάνταστα, (αυτά τα χέρια...) δεν είσαι έτοιμος να πλησιάσεις, γιατί δεν αντέχεις άλλο, χέρια ψυχρά ή αντιδραστικά που κάποτε... σ' έσμπρωξαν, σ' έδιωξαν (και λοιπά πολλά), από κοντά τους....
...Αμηχανίας στιγμή, σα μικρό ανθρωπάκι, κράτησα το "σκουπίδι" μου. (και εννοώ το σχόλιό μου)
***