***
http://www.aspromavro.net/2015/08/blog-post_78.html
https://www.facebook.com/…/p.800743743384…/800743743384348/…
https://www.facebook.com/…/a.255813411210…/595653330560058/…
boraeinai.blogspot.com, ΕΔΩ
***
***
***
Σχ. Δικαίωμα κι από μένα, από δω κάτω, απ' τα χαμηλά. Πολλές οι προκλήσεις ν' ανοίξω την σελίδα μου, να δω, να μάθω, να επικοινωνήσω με το χωριό μου, ακόμα και να "κλέψω υλικό", μα πρέπει να τ' αντέξω, για να προλάβω την ζωή μου και τα κάτω μου. (εννοώ τα μπλογγς). Έχασα τα χιόνια, χάνω διαλόγους και συμμετοχή, και λοιπά πολλά, ας είναι, αντέχω, πρέπει ν' αντέξω! Κι άλλο!
"ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ" στον κυρ Κώστα που ούτε κατάλαβε, γιατί τον δόξασαν σ' αυτή τη ζωή και τι σήμαινε "Καλλιτέχνης"!... (ή τι σημαίνει στην εποχή μας).
Ήρθε κι Έφυγε απ' αυτή τη ζωή, αγνός, απλός και γνήσιος βοσκός, "ανειδίκευτος και ακατέργαστος εργάτης" στην φωτογραφία που αυτά τα εισαγωγικά "" "άφησαν" το "κάτι" διαφορετικό στο πέρασμά του απ' αυτή τη ζωή, γιατί το "ζήλεψαν" ακόμα και οι ίδιοι οι επαγγελματίες Καλλιτέχνες φωτογράφοι και όχι μόνο!
Αυτή είναι η ωμή αλήθεια και συμφωνώ απόλυτα με τις φράσεις (τις κλεμμένες) που έχω τονίσει με μεγαλύτερα γράμματα.
Διαφωνώ με την σύγκριση, ως προς το Καλλιτέχνης, με τον Θεόφιλο, καθ' ότι εκείνος είχε πηγαίο ταλέντο Ζωγραφικής, είχε και καθοδηγό τον Αγιογράφο παππού του, εμπνεόταν τα θέματά του, ενώ ο κυρ Κώστας, απ' ανάγκη για το μεροκάματο, βρέθηκε στα χέρια του μια φωτογραφική μηχανή που δεν ήξερε πως να την διαχειριστεί, το θέμα του ήταν έτοιμο και θέμα τύχης το αποτέλεσμα του "κλικ".
Κοινό τους σημείο βρίσκω την ανάγκη για το μεροκάματο κι ότι έσωσαν κι οι δυο τους στιγμές της Ελληνικής Λαϊκής παράδοσης και Ιστορίας.
Ο Θεόφιλος ζωγράφιζε θέματα που πήγαζαν μέσα απ' την ψυχή του, αφορούσαν ολόκληρη την Ιστορία της Ελλάδας μας, ξέροντας πολλά γι' αυτήν, κυρίως κι από Τέχνη και ο κύριος Κώστας Ρούσσης, φτωχός, αγράμματος, απλός άνθρωπος και ζώντας στα στενά όρια του χωριού μας, εν αγνοία του, φωτογράφιζε την Ιστορία του τόπου μας!
...Να όμως που απ' τα αυθόρμητα "Λάθη" του (βλέπε φωτογραφίες που φαίνονται κι άλλα κεφάλια και χέρια, πίσω απ' τα κρεμασμένα άσπρα σεντόνια του φόντου), αναγνωρίστηκε μια άλλη ματιά, στην σημερινή Φωτογραφική Τέχνη, που αυτή είναι η αποτύπωση της αυθεντικής στιγμής της ζωής!
Το ότι γεννήθηκε μια πολύ δύσκολη εποχή ήταν ατυχία για κείνον, αν και το χαμόγελό του, δεν το έχασε ποτέ. (Απ' ότι είδα σε φωτογραφίες δικές του, απ' ότι μου είπαν, κι απ' ότι είδα, όταν τον συνάντησα από κοντά, για ερωτήσεις που δεν ολοκληρώθηκαν και γι' αυτό και δεν καταγράφηκαν στα πορτραίτα μου.)
Το ότι "κράτησε" σαν "Φυλαχτό", τους "απλήρωτους" φωτογραφικούς κόπους του, δείχνει πόσο συναισθηματικός άνθρωπος ήταν και πόση μεγάλη αξία είχαν για εκείνον, όχι μόνο οι δικές του στιγμές, αλλά είχαν γίνει ήδη, ένα, με όλες τις στιγμές των άλλων, γιατί αγάπησε και εκτίμησε τα "χέρια" και τον τόπο που του έδωσαν "ψωμί" να φάει και να ζήσει.
Το ότι έζησε σε πολύ δύσκολες εποχές και κράτησε "τα ενθύμια" σε καλύτερες εποχές (και δεν τα κατέστρεψε), σημαίνει ακόμα, πως αυτό τον καθιστά από μόνο του, ΕΥΕΡΓΕΤΗ και ΗΡΩΑ της διάσωσης της γνήσιας Κληρονομιάς της Λαϊκής Ιστορίας και Παράδοσης της Ζαγοράς.
Το ότι "παρέδωσε" τα ενθύμιά του σε αξιόλογο κληρονόμο, αυτό ήταν σοφία του καθάριου αγράμματου Πνεύματός του!...
ΑΞΙΟΣ!
Τί άλλο να πω;
Το πέρασμά του απ' αυτή τη ζωή, μόνο τυχαίο δεν ήταν!
Υπήρχαν κι άλλοι φωτογράφοι, με πολύ υλικό, καλύτερο επαγγελματικό, όμως... δεν έμειναν στην Ιστορία, δεν δοξάστηκαν, δεν το έσωσαν... δεν νοιάστηκαν.
Ο κυρ Κώστας έκανε την διαφορά, είπαμε: Λόγω της άγνοιας του χειρισμού της φωτογραφικής μηχανής και λόγω της γνώσης της ανάγκης, "τρεχάτε ποδαράκια μου...", ειδικευμένος βοσκός, γαρ!, εκτίμησε το κάθε βήμα της ζωής του, κι ας τον πήγαιναν σε βήματα χορών άλλων, (όπως γάμοι, πανηγύρια, όμορφες γυναίκες, κ.λ.π.), δε τα ζήλεψε! Ούτε της ευτυχίας, ούτε τον οικονομικό πλούτο των άλλων.
Ναι, θα μείνει ΑΘΑΝΑΤΟΣ, ο κύριος Κώστας Ρούσσης, γιατί απλά ήταν ο εαυτός του, δεν μοιάζει με κανέναν και παρέμεινε ο εαυτός του, φτωχός, απλός και "αγράμματος" ως το Τέλος της ζωής του!
Με το χιούμορ του, με την απλότητά του, τα προτερήματα και τα ελαττώματά του, τις ιδιοτροπίες του, όπως έχει κάθε άνθρωπος, ειδικά μεγάλος σε ηλικία, που ζει στο χωριό, ακόμα και αν τον άγγιξε η δόξα των "κόπων" του, όσο ήταν εν ζωή, δεν άλλαξε!
Κλείνοντας (η πολυλογού), Ναι, στα συν της Ζαγοράς, ο Κώστας Ρούσσης πρόσθεσε άλλο ένα πολύτιμο λιθαράκι!
ΑΞΙΟΙ εκείνοι που το "πρόσεξαν" εγκαίρως!
...Η ζωή συνεχίζεται, η Ιστορία γράφεται ακόμα και θα γράφεται και μετά από μας, εύχομαι πολλά συν, να γραφτούν και στο μέλλον, στο αγαπημένο και τόσο στερημένο μου χωριό!
Τα "συν" θα δυναμώνουν την αγάπη μου γι' αυτό, τα πλην... θα την πονούν και θα την μικραίνουν... και θα μ' απομακρύνουν.
***
Υγ. Κάπου ΕΔΩ έχω και άλλο "υλικό" για τον Κώστα Ρούσση, συν κάποια σκόρπια δικά μου.
Νο. 1299 Κώστας Ρούσσης (1926-2019)
Ο Θεόφιλος της ελληνικής φωτογραφίας
------------------------
Άμα το καλοσκεφτείς ένα πέρασμα είναι η ζωή. Αυτό είπε ο Κώστας Ρούσσης (1926-2019), σε μια συνέντευξη που αποτυπώθηκε στο βιβλίο που γράφτηκε γι'αυτόν. Ο λαϊκός ζωγράφος της Ζαγοράς, μόλις έφυγε, πλήρης ημερών, από την ζωή. Ο Θεόφιλος της ελληνικής φωτογραφίας (*).
Ο Θεόφιλος της ελληνικής φωτογραφίας
------------------------
Άμα το καλοσκεφτείς ένα πέρασμα είναι η ζωή. Αυτό είπε ο Κώστας Ρούσσης (1926-2019), σε μια συνέντευξη που αποτυπώθηκε στο βιβλίο που γράφτηκε γι'αυτόν. Ο λαϊκός ζωγράφος της Ζαγοράς, μόλις έφυγε, πλήρης ημερών, από την ζωή. Ο Θεόφιλος της ελληνικής φωτογραφίας (*).
Δεν μ'ενδιαφέρουν τα like, ούτε τα "αθάνατος" που πολλοί δικαιολογημένα θα αναρτήσουν κάποιοι φίλοι στο άκουσμα αυτής της είδησης. Η ερώτηση που γυρνάει στο μυαλό μου είναι μία.
Τι κάνει έναν τέτοιο, φαινομενικά ασήμαντο, άνθρωπο, τόσο σημαντικό με το πέρασμα της ζωής του για ένα χωριό, για μια περιοχή, για όλους μας; Κάποιοι θα πουν για την δύναμη της λαϊκής ψυχής - αλλά είναι λίγοι αυτοί που πραγματικά επιδρούν τόσο έντονα με το έργο τους, άρα η γενίκευση δεν είναι εύκολη. Υπάρχει κάτι σε μερικούς ανθρώπους που δίνουν την ψυχή τους σ'αυτό που επιδίδονται καθημερινά, και τους ανυψώνει από απλούς οδοιπόρους της ζωής, σε πρότυπα αξιών. Αυτό το κάτι πρέπει να το ψάξουμε. Γιατί δίνει πληρότητα στην ψυχή, που πολλοί από αυτούς που η κοινωνία θεωρεί επιτυχημένους δεν την έχουν ούτε στο όνειρό τους.
Δείτε τον Κώστα Ρούσση σ' αυτό το βίντεο και θα με καταλάβετε.
https://www.youtube.com/watch?v=krF5A03RU7w
Δείτε τον Κώστα Ρούσση σ' αυτό το βίντεο και θα με καταλάβετε.
https://www.youtube.com/watch?v=krF5A03RU7w
ΣΗΜ.
Διαβάστε για τον Κ. Ρούσση στο
"Κώστας Ρούσσης, ένας φωτογράφος από τη Ζαγορά του Πηλίου - Ανωνύμων ταυτότητες.", Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο, Δήμος Ζαγοράς, 2008.
Ένα κομμάτι του εδώ
Μερικές παλιές αναρτήσεις εδώ στην ΗΜΣΠΤΧ:
781. Γαμήλιοι χοροί στην βρεγμένη πλατεία
https://www.facebook.com/…/p.800743743384…/800743743384348/…
592. Το μάζεμα των μήλων στην Ζαγορά
https://www.facebook.com/…/a.255813411210…/595653330560058/…
Η φωτογραφία είναι μια από τις πολλές του Κώστα Ρούσση που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Αντιπροσωπεύει τη χαρά της ζωής που ο κυρ Κώστας μπόρεσε και βρήκε και την μετάδωσε με τις φωτογραφίες του στις επόμενες γενιές.
(*) Θεόφιλος της ελληνικής φωτογραφίας - έτσι τον ονόμασε η Νατάσα Σινιώρη στο κείμενο της στο
***
***
***
Σχ. Δικαίωμα κι από μένα, από δω κάτω, απ' τα χαμηλά. Πολλές οι προκλήσεις ν' ανοίξω την σελίδα μου, να δω, να μάθω, να επικοινωνήσω με το χωριό μου, ακόμα και να "κλέψω υλικό", μα πρέπει να τ' αντέξω, για να προλάβω την ζωή μου και τα κάτω μου. (εννοώ τα μπλογγς). Έχασα τα χιόνια, χάνω διαλόγους και συμμετοχή, και λοιπά πολλά, ας είναι, αντέχω, πρέπει ν' αντέξω! Κι άλλο!
"ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ" στον κυρ Κώστα που ούτε κατάλαβε, γιατί τον δόξασαν σ' αυτή τη ζωή και τι σήμαινε "Καλλιτέχνης"!... (ή τι σημαίνει στην εποχή μας).
Ήρθε κι Έφυγε απ' αυτή τη ζωή, αγνός, απλός και γνήσιος βοσκός, "ανειδίκευτος και ακατέργαστος εργάτης" στην φωτογραφία που αυτά τα εισαγωγικά "" "άφησαν" το "κάτι" διαφορετικό στο πέρασμά του απ' αυτή τη ζωή, γιατί το "ζήλεψαν" ακόμα και οι ίδιοι οι επαγγελματίες Καλλιτέχνες φωτογράφοι και όχι μόνο!
Αυτή είναι η ωμή αλήθεια και συμφωνώ απόλυτα με τις φράσεις (τις κλεμμένες) που έχω τονίσει με μεγαλύτερα γράμματα.
Διαφωνώ με την σύγκριση, ως προς το Καλλιτέχνης, με τον Θεόφιλο, καθ' ότι εκείνος είχε πηγαίο ταλέντο Ζωγραφικής, είχε και καθοδηγό τον Αγιογράφο παππού του, εμπνεόταν τα θέματά του, ενώ ο κυρ Κώστας, απ' ανάγκη για το μεροκάματο, βρέθηκε στα χέρια του μια φωτογραφική μηχανή που δεν ήξερε πως να την διαχειριστεί, το θέμα του ήταν έτοιμο και θέμα τύχης το αποτέλεσμα του "κλικ".
Κοινό τους σημείο βρίσκω την ανάγκη για το μεροκάματο κι ότι έσωσαν κι οι δυο τους στιγμές της Ελληνικής Λαϊκής παράδοσης και Ιστορίας.
Ο Θεόφιλος ζωγράφιζε θέματα που πήγαζαν μέσα απ' την ψυχή του, αφορούσαν ολόκληρη την Ιστορία της Ελλάδας μας, ξέροντας πολλά γι' αυτήν, κυρίως κι από Τέχνη και ο κύριος Κώστας Ρούσσης, φτωχός, αγράμματος, απλός άνθρωπος και ζώντας στα στενά όρια του χωριού μας, εν αγνοία του, φωτογράφιζε την Ιστορία του τόπου μας!
...Να όμως που απ' τα αυθόρμητα "Λάθη" του (βλέπε φωτογραφίες που φαίνονται κι άλλα κεφάλια και χέρια, πίσω απ' τα κρεμασμένα άσπρα σεντόνια του φόντου), αναγνωρίστηκε μια άλλη ματιά, στην σημερινή Φωτογραφική Τέχνη, που αυτή είναι η αποτύπωση της αυθεντικής στιγμής της ζωής!
Το ότι γεννήθηκε μια πολύ δύσκολη εποχή ήταν ατυχία για κείνον, αν και το χαμόγελό του, δεν το έχασε ποτέ. (Απ' ότι είδα σε φωτογραφίες δικές του, απ' ότι μου είπαν, κι απ' ότι είδα, όταν τον συνάντησα από κοντά, για ερωτήσεις που δεν ολοκληρώθηκαν και γι' αυτό και δεν καταγράφηκαν στα πορτραίτα μου.)
Το ότι "κράτησε" σαν "Φυλαχτό", τους "απλήρωτους" φωτογραφικούς κόπους του, δείχνει πόσο συναισθηματικός άνθρωπος ήταν και πόση μεγάλη αξία είχαν για εκείνον, όχι μόνο οι δικές του στιγμές, αλλά είχαν γίνει ήδη, ένα, με όλες τις στιγμές των άλλων, γιατί αγάπησε και εκτίμησε τα "χέρια" και τον τόπο που του έδωσαν "ψωμί" να φάει και να ζήσει.
Το ότι έζησε σε πολύ δύσκολες εποχές και κράτησε "τα ενθύμια" σε καλύτερες εποχές (και δεν τα κατέστρεψε), σημαίνει ακόμα, πως αυτό τον καθιστά από μόνο του, ΕΥΕΡΓΕΤΗ και ΗΡΩΑ της διάσωσης της γνήσιας Κληρονομιάς της Λαϊκής Ιστορίας και Παράδοσης της Ζαγοράς.
Το ότι "παρέδωσε" τα ενθύμιά του σε αξιόλογο κληρονόμο, αυτό ήταν σοφία του καθάριου αγράμματου Πνεύματός του!...
ΑΞΙΟΣ!
Τί άλλο να πω;
Το πέρασμά του απ' αυτή τη ζωή, μόνο τυχαίο δεν ήταν!
Υπήρχαν κι άλλοι φωτογράφοι, με πολύ υλικό, καλύτερο επαγγελματικό, όμως... δεν έμειναν στην Ιστορία, δεν δοξάστηκαν, δεν το έσωσαν... δεν νοιάστηκαν.
Ο κυρ Κώστας έκανε την διαφορά, είπαμε: Λόγω της άγνοιας του χειρισμού της φωτογραφικής μηχανής και λόγω της γνώσης της ανάγκης, "τρεχάτε ποδαράκια μου...", ειδικευμένος βοσκός, γαρ!, εκτίμησε το κάθε βήμα της ζωής του, κι ας τον πήγαιναν σε βήματα χορών άλλων, (όπως γάμοι, πανηγύρια, όμορφες γυναίκες, κ.λ.π.), δε τα ζήλεψε! Ούτε της ευτυχίας, ούτε τον οικονομικό πλούτο των άλλων.
Ναι, θα μείνει ΑΘΑΝΑΤΟΣ, ο κύριος Κώστας Ρούσσης, γιατί απλά ήταν ο εαυτός του, δεν μοιάζει με κανέναν και παρέμεινε ο εαυτός του, φτωχός, απλός και "αγράμματος" ως το Τέλος της ζωής του!
Με το χιούμορ του, με την απλότητά του, τα προτερήματα και τα ελαττώματά του, τις ιδιοτροπίες του, όπως έχει κάθε άνθρωπος, ειδικά μεγάλος σε ηλικία, που ζει στο χωριό, ακόμα και αν τον άγγιξε η δόξα των "κόπων" του, όσο ήταν εν ζωή, δεν άλλαξε!
Κλείνοντας (η πολυλογού), Ναι, στα συν της Ζαγοράς, ο Κώστας Ρούσσης πρόσθεσε άλλο ένα πολύτιμο λιθαράκι!
ΑΞΙΟΙ εκείνοι που το "πρόσεξαν" εγκαίρως!
...Η ζωή συνεχίζεται, η Ιστορία γράφεται ακόμα και θα γράφεται και μετά από μας, εύχομαι πολλά συν, να γραφτούν και στο μέλλον, στο αγαπημένο και τόσο στερημένο μου χωριό!
Τα "συν" θα δυναμώνουν την αγάπη μου γι' αυτό, τα πλην... θα την πονούν και θα την μικραίνουν... και θα μ' απομακρύνουν.
***
Υγ. Κάπου ΕΔΩ έχω και άλλο "υλικό" για τον Κώστα Ρούσση, συν κάποια σκόρπια δικά μου.
Στα κορίτσια με τα σχόλια:
ΑπάντησηΔιαγραφήleni Kotroni Ο κυρ Κώστας θα γελά από εκεί πανω κάτω από τα μουστάκια του,ψάχνοντας τι να φωτογραφήσει...
3
Απόκρυψη ή αναφορά
Μου αρέσει!
· Απάντηση · 10 ώρες
Μαρία Κουτσελίνη
Μαρία Κουτσελίνη Eleni Kotroni συμφωνώ.!!!!!
2
Απόκρυψη ή αναφορά
Μου αρέσει!
· Απάντηση · 10 ώρες
Μαρία Κουτσελίνη
Μαρία Κουτσελίνη Απίστευτος.. Με αστείρευτο χιούμορ, αγάπη, αγάπη για ζωή, φανατικός εργένης, λάτρης του ωραίου φύλλου, λάτρης των εικόνων κ προπαντός προσώπων.
1
Απόκρυψη ή αναφορά
Μου αρέσει!
· Απάντηση · 10 ώρες
*********
θα απαντούσα:
Γυναίκες, είναι θέμα χαραχτήρα της κάθε γυναίκας, έως που ανέχεται να φτάνουν τα όρια του χιούμορ ή τα χέρια του κάθε άντρα (όποιας ηλικίας, γνωστού ή αγνώστου, διάσημου ή άσημου), εσείς τον ξέρατε, εγώ πάντως, σε δημόσιο ραντεβού μας (2009; 2010;) για συνέντευξη, δεν το άντεξα. Προσωπικά, προσβάλθηκα, κι ήταν πολλά χρόνια πριν. Δεν είχε πάει γηροκομείο, δεν είχε χάσει τα λογικά του, απλά, Μαρία μου, του πολυάρεσε όπως λες το "ωραίο φύλλο", κι ακόμα κι αν δεν ήταν τόσο ωραίο, όπως εγώ, μη ξέροντας (όπως εσείς, το δικό του χιούμορ) καθισμένη και τόσο κοντά του, έφυγα πριν την ώρα μου, χωρίς να καταγράψω, ούτε σε χαρτί (μετά) την ελλειπή συνέντευξη, κερνώντας τον μόνο το μεζεδάκι και το κρασάκι που ήδη έπινε!
Θυμάμαι, είχα νευριάσει τότε, ακόμα και με τις γυναίκες που γελούσαν και μου έλεγαν: "Κάτσε! Έτσι κάνει, αστειεύεται!"
Καλή του ώρα και Ταξίδι, να που με κάνει κι εμένα τώρα να χαμογελώ γλυκά (όπως κι εσείς) στην ανάμνηση του τότε!
Να είστε ΚΑΛΑ εκεί στα ψηλά του Φεις, να ζήσετε να τον θυμάστε, να καμαρώνετε γι'αυτόν και να χαμογελάτε (πέρασμα είναι η ζωή, όντως, το είπαν κι άλλοι και το λένε ακόμα), αλλά κι εσείς, αφήστε και κάποιο πέρασμα (εννοώ και ξαναθυμίζω: δημόσια ανάρτηση ότι αφορά το χωριό) και για μένα την "μπανιστηρτζού" που ξεροσταλιάζω! ΈΛΕΟΣ!