***
***
***
***
ΤΟ «ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΣΤΑ ΤΕΛΗ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΟΥ ΦΛΕΒΑΡΗ» ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΝΩ ΣΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΕΕΛΣΠΗ, ΣΤΙΣ ΦΙΛΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΥΣ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΗΣ ΕΕΛΣΠΗ ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΛΛΙΤΕΡΕΣ ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΟΛΕΣ, ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ.
Στοχασμοί στα τέλη του χειμωνιάτικου Φλεβάρη
Τα πουλιά! Αχ! Αυτά τα πουλιά και η Άνοιξη!
Στο παράθυρό μου καρτερώντας με στοχασμό την άνοιξη, κοίταζα τ’ αλαφροχιόνισμα του Φλεβάρη. Δυο πουλάκια πετώντας βιαστικά και τιτιβίζοντας…, ποιος ξέρει τι…., στάθηκαν δυο στιγμές στον φράχτη και ρίχνοντας μια ματιά μου, λες και τα τρόμαξε η παρουσία μου, πέταξαν προς τα φυλλοβόλα δέντρα τρομαγμένα.
Τα πουλιά! Αχ! Αυτά τα πουλιά!
Στοχαστικό αφιέρωμα στο Φλεβάρη από τον επαναπατριζόμενο Θεσσαλό Πολίτη Βάιο Φασούλα
Τα πουλιά! Αχ! Αυτά τα πουλιά και η Άνοιξη!
Στο παράθυρό μου καρτερώντας με στοχασμό την άνοιξη, κοίταζα τ’ αλαφροχιόνισμα του Φλεβάρη. Δυο πουλάκια πετώντας βιαστικά και τιτιβίζοντας…, ποιος ξέρει τι…., στάθηκαν δυο στιγμές στον φράχτη και ρίχνοντας μια ματιά μου, λες και τα τρόμαξε η παρουσία μου, πέταξαν προς τα φυλλοβόλα δέντρα τρομαγμένα.
Τα πουλιά! Αχ! Αυτά τα πουλιά!
Στοχαστικό αφιέρωμα στο Φλεβάρη από τον επαναπατριζόμενο Θεσσαλό Πολίτη Βάιο Φασούλα
Κι είναι Φλεβάρης ακόμα· πλησιάζει στο τέλος του· δυο μέρες ακόμα και θα ’ρθει ο γδάρτης· ο Μάρτης· ο παλουκοκάφτης.
Ίσως βρει τον κάμπο πασπαλισμένο με αλαφρόχιονο και κρύο και γελάσει.
Κι αλλού, που θα ’βρει πιότερο χιόνι, ίσως και θυμώσει.
Έχουν και αυτοί, οι μήνες, εξοικειωθεί με την ανθρώπινη συμπεριφορά
και λειτουργούν πότε αφύσικα και πότε φυσικά.
Πουλιά και άνθρωποι ψάχνονται· η επέλαση του χιονιά
και η παραμονή του δεν έχει παρέλθει.
Και τα μετρημένα χλιαρά χαμόγελα του Φλεβάρη κράτησαν λίγο.
Τώρα δείχνει τα δόντια του.
Τα πουλιά κατεβαίνουν στις αυλές των σπιτιών ψάχνοντας τροφή
και των ανθρώπων οι χειμωνιάτικες προμήθειες τέλειωσαν.
Στην πόλη κάποιες καμινάδες βγάζουν μαύρο καπνό κάνοντας τις ανάπνες
των ανθρώπων βαριές· αποπνιχτικές.
Στα γύρω χωριά και στους λόγγους ακούγεται ο χαρακτηριστικός ήχος
του τσεκουριού… «γκαπ!» «γκουπ», καθώς χτυπάει μια ρίζα δέντρο
και οι νιφάδες, αδιάφορες για στοχασμούς και πουλιά,
συνεχίζουν να πέφτουν αφήνοντας το δικό τους ανεπαίσθητο
χαρακτηριστικό ήχο… «παφ!» «πουφ!»
Σε αυτές τις κρύες τελευταίες Φλεβαρίσιες ημέρες, συναντώνται
η αλήθεια με το ψέμα, η υπόσχεση και η απάτη, η ελπίδα και το μάταιο,
η ευχή και η κατάρα, η απογοήτευση και η δυσφορία που αφήνουν το σβηστό τζάκι, η άδεια δεξαμενή πετρελαίου, η άδεια τσέπη, η άνοιξη που αργεί να έρθει... Μόνο τα πουλιά θυμίζουν τον ερχομό της…
Τα πουλιά! Αχ! Αυτά τα πουλιά! Πώς προμηνύουν την άνοιξη!
Και πως εμείς τη δεχόμαστε και την κρατούμε…
Πως μου φάνηκε ότι τα πουλιά με σήκωσαν ψηλά
και με πήγαν σ’ ένα δάσος μιας άνοιξης…
…Αχ! Τα πουλιά! Αχ! Να ’μουνα ένα πουλί κι εγώ,
στον τόπο μου να πέταγα νωρίς το δειλινό κι όλο να τραγουδώ,
που η άνοιξη στη Χώρα μου δεν είναι πια καλή…
Μα ακόμα ο χειμώνας δεν έφυγε...
Μα όσο και αν βρίσκετε στο τέλος του μη σκιάζεστε:
Μη χάνετε το θάρρος σας και είναι μακριά,
κείνος ο χειμώνας που φαίνεται ψηλά.
Μόνο να φυλαχτείτε! Βάλτε βαθιά τις ρίζες σας
μαζί αγκαλιαστείτε, αγέρας είναι δυνατός,
να μη τον φοβηθείτε!...
…Ένα πουλάκι από τα δυο ήρθε για μια στιγμή κοντά στο πρεβάζι του παραθύρου μου. Ίσα που πρόλαβα να το κοιτάξω· άφησε ένα «τσίου-τσίου» και πέταξε.
Ήταν η στιγμή που οι στοχασμοί γυρνούσαν πίσω.
Έκλεισα το παράθυρο κι άφησα τη Φλεβαρίσια ημέρα στο έργο της…
«Ε.Ε.» Ελλάς–Θεσσαλία 24 του Φλεβάρη του 2019
Ίσως βρει τον κάμπο πασπαλισμένο με αλαφρόχιονο και κρύο και γελάσει.
Κι αλλού, που θα ’βρει πιότερο χιόνι, ίσως και θυμώσει.
Έχουν και αυτοί, οι μήνες, εξοικειωθεί με την ανθρώπινη συμπεριφορά
και λειτουργούν πότε αφύσικα και πότε φυσικά.
Πουλιά και άνθρωποι ψάχνονται· η επέλαση του χιονιά
και η παραμονή του δεν έχει παρέλθει.
Και τα μετρημένα χλιαρά χαμόγελα του Φλεβάρη κράτησαν λίγο.
Τώρα δείχνει τα δόντια του.
Τα πουλιά κατεβαίνουν στις αυλές των σπιτιών ψάχνοντας τροφή
και των ανθρώπων οι χειμωνιάτικες προμήθειες τέλειωσαν.
Στην πόλη κάποιες καμινάδες βγάζουν μαύρο καπνό κάνοντας τις ανάπνες
των ανθρώπων βαριές· αποπνιχτικές.
Στα γύρω χωριά και στους λόγγους ακούγεται ο χαρακτηριστικός ήχος
του τσεκουριού… «γκαπ!» «γκουπ», καθώς χτυπάει μια ρίζα δέντρο
και οι νιφάδες, αδιάφορες για στοχασμούς και πουλιά,
συνεχίζουν να πέφτουν αφήνοντας το δικό τους ανεπαίσθητο
χαρακτηριστικό ήχο… «παφ!» «πουφ!»
Σε αυτές τις κρύες τελευταίες Φλεβαρίσιες ημέρες, συναντώνται
η αλήθεια με το ψέμα, η υπόσχεση και η απάτη, η ελπίδα και το μάταιο,
η ευχή και η κατάρα, η απογοήτευση και η δυσφορία που αφήνουν το σβηστό τζάκι, η άδεια δεξαμενή πετρελαίου, η άδεια τσέπη, η άνοιξη που αργεί να έρθει... Μόνο τα πουλιά θυμίζουν τον ερχομό της…
Τα πουλιά! Αχ! Αυτά τα πουλιά! Πώς προμηνύουν την άνοιξη!
Και πως εμείς τη δεχόμαστε και την κρατούμε…
Πως μου φάνηκε ότι τα πουλιά με σήκωσαν ψηλά
και με πήγαν σ’ ένα δάσος μιας άνοιξης…
…Αχ! Τα πουλιά! Αχ! Να ’μουνα ένα πουλί κι εγώ,
στον τόπο μου να πέταγα νωρίς το δειλινό κι όλο να τραγουδώ,
που η άνοιξη στη Χώρα μου δεν είναι πια καλή…
Μα ακόμα ο χειμώνας δεν έφυγε...
Μα όσο και αν βρίσκετε στο τέλος του μη σκιάζεστε:
Μη χάνετε το θάρρος σας και είναι μακριά,
κείνος ο χειμώνας που φαίνεται ψηλά.
Μόνο να φυλαχτείτε! Βάλτε βαθιά τις ρίζες σας
μαζί αγκαλιαστείτε, αγέρας είναι δυνατός,
να μη τον φοβηθείτε!...
…Ένα πουλάκι από τα δυο ήρθε για μια στιγμή κοντά στο πρεβάζι του παραθύρου μου. Ίσα που πρόλαβα να το κοιτάξω· άφησε ένα «τσίου-τσίου» και πέταξε.
Ήταν η στιγμή που οι στοχασμοί γυρνούσαν πίσω.
Έκλεισα το παράθυρο κι άφησα τη Φλεβαρίσια ημέρα στο έργο της…
«Ε.Ε.» Ελλάς–Θεσσαλία 24 του Φλεβάρη του 2019
www.fasoulas.depelasgos@fasoulas.de
***
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου