Μπούρα-Μπούτου Σεβαστή, ΗΠΑ - Βιβλιοπαρουσίαση: 5η Ανθολογία - Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η. 16

***

***
Βιβλιοπαρουσίαση: 5η Ανθολογία - Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η.
Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών Συγγραφέων Πέντε Ηπείρων - Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η.
Έτος ιδρύσεως 2002 - Έδρα: Furth Γερμανία

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΣΤΡΙΑ
Αθήνα, Ιούλιος 2017
***

Μπούρα-Μπούτου Σεβαστή, ΗΠΑ

Η Σεβαστή Μπούρα-Μπούτου με το φιλολογικό ψευδώνυμο Λενιώ, γεννήθηκε στα Μελίσσια Αθηνών. Σπούδασε Κτηνίατρος στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (νυν Μακεδονίας), και Επιδημιολογία στη Σχολή Δημόσιας Υγείας Αθηνών. Εργάσθηκε σαν Κτηνίατρος για 13 χρόνια στην πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε, τα Μελίσσια Αθηνών. Το 1988 μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στην Αμερική σπούδασε απλά και εφαρμοσμένα Μαθηματικά. Εργάσθηκε για 10 χρόνια στην Ακαδημαϊκή Τεχνολογία τού Πανεπιστημίου Κολούμπια τής Νέας Υόρκης. Από τον Ιανουάριο του 2010 εργάζεται σαν βοηθός στην Ακαδημαϊκή Τεχνολογία τού Δημοσίου Πανεπιστημίου Νέας Υόρκης. Παράλληλα παρακολουθεί εργαστηριακά μαθήματα στη Σχολή Καλών Τεχνών του ίδιου πανεπιστημίου. Επίσης παρακολουθεί ιδιαίτερα μαθήματα Παστέλ στην Αμερικανική Ένωση Πάστελιστς με την γνωστή εικαστικό Τζάνετ Κουκ. Η Σέβη έχει αναγνωρισθεί επίσημα πάστελιστ, από τους κριτικούς της ίδιας ένωσης.

Η ποίηση άγγιξε την ψυχή της, όταν το 2000 διαγνώσθηκε με δεύτερο στάδιο επιθετικού καρκίνου, με πιθανότητα επιβίωσης σαράντα τις εκατό για τα επόμενα πέντε χρόνια. Τότε άρχισε να γράφει, μετουσιώνοντας την ελάχιστη ζωή που της έδιναν σε αιώνια ζωή, μέσα από την ποίηση. Σύμφωνα με τον θεράποντα ιατρό της στην ΝΥ, ένας από τους πιο σοβαρούς παράγοντες που επέζησε ήταν η ενασχόλησή της με την ποίηση. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε γνωστά ελληνικά έντυπα, όπως «Πειραϊκά Γράμματα», «Ελληνόραμα» και «Αιγιναία». Η πρώτη της ποιητική συλλογή, Οι Δύο Πατρίδες μου, που φωνητικά αποσπάσματα της ευρίσκονται στο διαδίκτυο, αναπήδησαν από την αγάπη της για την γενέτειρά της Ελλάδα και την βιωματική της πορεία στην ιδιαίτερη πατρίδα της.

Όνειρό της είναι να εκδώσει τα εικαστικά έργα της σε συνδυασμό με την ποίηση. Ελπίζει σε έναν κόσμο γεμάτο χρώματα και λέξεις που θα αποτυπώνουν την αλήθεια . Θα ήταν παράλειψη αν δεν ομολογήσει την σημασία που έχει στη ζωή της η θυγατέρα της Αικατερίνη που δίνει μάχες για την νοσηλεία και θεραπεία ανθρώπων με σοβαρά προβλήματα υγείας.

Εργογραφία:

Ποιητικές Συλλογές: Οι Δύο Πατρίδες μου, Αθήναι (2005)

Υπό έκδοση: Ταξιδεύοντας Μόνη, Ο Έρωτας ένα Νησί, Αίγινα Γυρίζω Συχνά σε Σένα.

Συγγραφικό Έργο: Η Μεγάλη Εξομολόγηση και Ασυμβίβαστοι Κόσμοι

Ανθολόγιση: 2004, 3η Ανθολογία ΕΕΛΣΠΗ, παγκόσμια ένωση Ελλήνων ποιητών Διασποράς

Pomegranate Seeds: Ανθολογία Ελληνοαμερικανών ποιητών, εκδοθείσα από τον ποιητή Ντιν Κόστος.

seviboutos@gmail.com

Sevasti Boutos 25 53 34 Str apt 14 Astoria NY 11103 USA 208 ΕΝΩΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ ΣΥΓΓΡAΦΕΩΝ ΠΕΝΤΕ ΗΠΕΙΡΩΝ

Πέρασαν χρόνια

Για να πω κι εγώ κάτι

Δια-δώστε το

Απλά σε τούτη τη δίνη τής ζωής, το να βρίσκουμε χρόνο να μιλάμε για ποίηση, είναι πολυτέλεια. Όμως πάλι, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί στη ποίηση, που είναι έμπνευση από την ίδια την ύλη που μας περιβάλλει, όπως η φύση, οι σεισμοί, οι κατεστραμμένοι αστυνομικοί φάκελοι, τα παλιά κελιά, ακόμη και τα όπλα μαζικής καταστροφής, (ποίηση απελπισιάς), να μην αποδίδεται ο σχηματισμός μέσα από την μυστηριώδη αντίληψη των πραγμάτων. Τελικά θα μου πείτε, ότι ο κόσμος των ιδεών είναι αυτός που κυριαρχεί και μια διάθεση να εξιδανικεύουμε τα πράγματα. Βοηθήστε με σας παρακαλώ να αφήσω τον εαυτό μου να φθάσει ειρηνικά στο σώμα που εμπεριέχει η ποίηση. Δεν γνωριστήκαμε τυχαία νομίζω εμείς όλοι εδώ. Το κεφάλι μου είναι γεμάτο λέξεις. Πού να τις βάλω δεν ξέρω. Σκέπτομαι να τις αφήσω και να πάω προς βοήθεια των ανθρώπων, εκεί που ο κόσμος δεν γνωρίζει γλώσσες να διαβάσει ποίηση, δεν έχει σχολεία, αλλά έχει ανάγκη λίγης τρυφερής φροντίδας, όπως φάρμακα και τροφή.

Ο αιώνας μας έχει ψωμί για όλους

μας λένε κάποιοι.

Έχει και δρόμους που δεν τους διαβαίνουν

πια εργάτες και παιδιά.

Στις νουβέλες μας ζούμε και

πεθαίνουμε δυστυχισμένοι.

Οι αγρότες μας δεν ιππεύουν άλογα

ούτε περπατούν.

Η ανατολή δεν βγαίνει στο ποτάμι

Το 'χουν μπαζώσει.

Αγαπητέ μου, δεν μας σώζ’ η ποίηση

ούτε οι τράπεζες.

Στον αιώνα μας οι θρησκόληπτοι

πάνε στο παράδεισο.

Κι οι κολασμένοι τρέχουν στους εξορκιστές

να λυτρωθούν.

H φωτιά της γης μουγκρίζει

όπως γεννούν οι κατσίκες μας.

Οι δανειστές μας γράφουν την ιστορία

κι όχι ο λαός. Τι περιμένεις;

Ο Θησέας πέθανε, μα ο Μινώταυρος ζει.

Ω! Ηρακλείδες. Ζουν οι παραμυθάδες.

Περάστε μπροστά!

Βλέμμα ζητιάνου,

Δίψα του οδοιπόρου

Κτύποι της καρδιάς

Γράμμα δικό σου

Ήχος του τηλεφώνου

Τέλος μιας βραδιάς.

Ύστερα μόνη. Μάννα! κρυώνω πολύ.

Καρφιά στο σώμα, τρύπα στο στήθος

Θάνατος ο έρωτας, πίκρα το φιλί.

Τόση αγάπη δεν πάει στα μεγέθη

αλλά στη ζωή. Ε! Κυρά ζωή

Δεν έχω χαλινάρι. Κράτα με εσύ.

Τα βήματά μας βία της ιστορίας,

τρόμος των ζώων. Προορισμός μας

το μέλλον των παιδιών μας

κι ο Παράδεισος. Ελευθερία μόνο στα λεξικά μας.

Όραμα μηδέν.

Αντιπρόσωποι, διπλωμάτες

Παπάδες και θεραπευτές.

Αποτέλεσμα: κόλαση μέσ’ στο χάος

Δεν ζεις αν δεν θες. Πιάσαμε πάτο.

Αμαρτίες απ’ το χθες

Σώσε μας τώρα Θεέ!

Πολυκαταστήματα (ΜΟΛΣ)

Ρούχα ακριβά

παπούτσια σε όλες τις τιμές

κλάματα παιδιών, κλέφτες πορτοφολιών.

Μασάζ από δέκα λεπτά και πάνω,

κλόουν, μαγικά χαλιά,

μυστικά στο αυτί: « Δεν έχουμε άλλα λεφτά!!»

ΤΑΜΠΕΛΛΕΣ

ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ: το κάπνισμα, τα τυχερά παιχνίδια

εκτός από τα ερωτικά.

ΤΜΗΜΑ ΓΥΝΑΙΚΕΙΩΝ ΕΙΔΩΝ: καλλυντικά , σκιές,

περούκες, κρέμες χωρίς ζάχαρη,

δίαιτες χωρίς προφιτερόλ.

ΟΝΕΙΡΑ ΧΑΜΕΝΑ; οικονομική κρίση, διπλή αυτή τη φορά στο γειτονικό ΨΙΛΙΚΑΤΖΙΔΙΚΟ.

Στον μάχιμο φαντάρο

Γύρισαν εψές πολλοί σημαδεμένοι , μα εσύ δεν ήσουν εκεί.

Εσύ αετέ που πέταξες μακριά

σε ξένη γη που δεν την έλεγαν Εσπεριδομαρία ή Ελένη ,

αλλά Κουβέϊτ, Ιράκ και Αφγανιστάν.

Σαν τους Αχαιούς τ’ άφησες όλα πίσω για μια ιδέα.

Η πληρωμή σου ήταν, είναι και θα ’ναι με επιταγή.

Ποιος σαν πολεμά σκέφτεται τ’ αργύρια κι είναι νικητής;

Οι άνθρωποι, ξέρεις, είναι σαν τα δάκρυα.

Γεμίζουν τα μάτια όσο συγκινείσαι.

Όμως οι άνθρωποι είναι και σαν τις σκιές.

Εξαφανίζονται όταν δουν πως δεν υπάρχει λόγος να ζουν

με το συναίσθημα.

Είναι κάποια οριακά σημεία που κάνουν τον άνθρωπο

να επικοινωνεί.

Φοβάμαι τη στιγμή που φθάνει κάποιος στο τέρμα λέγοντας: «Τέρμα πια, μέχρι εδώ!»

Ενώ οι άλλοι νόμιζαν ότι θα τερμάτιζαν μαζί του.

Ήσουν η τύχη που βρήκε

το ναυάγιο στο λιμανάκι.

Το μόνο χαρτί που δεν βράχηκε ποτέ

γιατί το κρατώ.

Ήλθες στην ώρα που γινόταν πόλεμος

μέσ’ στην καρδιά μου.

Πρώτη στη μάχη μάχομαι και

το σπαθί σου το προσέχω κι αυτό.

Είσ’ ο μεσιανός που μια μέρα

στο σπίτι μας θα γυρίσει.

Χρόνια τώρα μιλώ στο ρούχο

που άφησες στη φωτιά για να ζω.

Ανεργία

Παγερός ο χειμώνας τούτη τη φορά

χωρίς ελπίδα και εισόδημα, με Δέλτα Νι Ταυ.

Ανεργία υψηλή, χρεωκοπία στον ορίζοντα στυγνή.

Οι πόλεις άδειες τις βραδιές συρρικνωμένες.

Ακρίβυναν τσιγάρα, σπίρτα κι αλκοόλ.

Κι εκείνος ο καφές στα Στάρμπαξ, ακόμα πιο ακριβός.

Κρύες κάμαρες θανάτωσαν μια γενιά και τ’ όνειρό της

που λέγεται στην Εσπερία, Αμερικανικό, που δεν ήταν ποτέ δικό της.

Αφιερωμένο στην αείμνηστη ποιήτρια και συγγραφέα Ρεγγίνα Παγουλάτου, υφάντρα τού γραπτού λόγου. Ήταν φίλη τού Γιάννη Ρίτσου και του Νικηφόρου Βρεττάκου. Εξορίσθηκε στα ξερονήσια γιατί τα έλεγε σε μια εποχή στην Ελλάδα που απαγορευόταν να έχεις φωνή.

Ρεγγίνα μου γεια! Στην σιωπή σου μιλώ.

Τρέμουν τα λόγια γεννήτρα Λόγου, υφάντρα παλιάς γραφής γαλανής ψυχής.

Λαξεμένη μου! Κόπιασες πολύ στη γη.

Άφησες δάκρυ. Έγινες λάβα.

Πώς να σου πω αντίο; Μου ’ρχεται στυφό.

Χίμηξες θεριό εκεί που άλλοι τρέμουν. Αντάρτισσά μου!

Φυλλόδενδρό μου, καμάρι επίγειο! Άνοιξες φτερά.

Φυλακίσθηκες γιατί τους τα έλεγες. Τα σύκα - σύκα!

Τι να θυμηθείς; Ό, τι και να σου πούμε θα είναι λίγο.

Γι’ αυτό σταματώ σαν το αυτοκίνητο χωρίς οδηγό.

Το παιδί μου

Σαν δεντρί ακριβό μεγαλώνεις

φυλλαράκια γυναίκας απλώνεις.

Αγωνίες και όνειρα χίλια

στην καρδιά μου ριζώνεις.

Φωτεινές και γεμάτες οι μέρες

με την φλόγα σου φεύγουν μαζί.

Οι αχτίδες του ήλιου μωρό μου είσαι εσύ,

είσαι εσύ, είσαι εσύ.

Στην ψυχή μου θα είσαι για πάντα

το μικρό μου δελφίνι, το μικρό μου παιδί.

Στη μνήμη της Ίγκερ Κρίστενσεν

Όταν γεννάς παιδί φοβάσαι τον πόλεμο

Σε όλη τη ζωή φοβάσαι και τον καλό Θεό.

Μα πιο πολύ φοβάσαι την εξουσία,

δηλώνοντας υπακοή.

Όμως έναν Μάη στη Γαλλία

κι ένα πικρό Νοέμβρη αλλού

κάποια παιδιά πέθαναν βίαια για την ελευθερία.

Εικοστός πρώτος αιώνας: Ακόμη πεθαίνουν παιδιά

από πείνα, Έϊτζ κι άθλια ζωή.

Όταν ανθίζουν τα τριαντάφυλλα αλλάζει κάτι;

Όταν καίγονται τα σπαρτά από το χιόνι;

Συχνά λέμε: όλα να γίνουν στάχτη

εκτός από τα υπάρχοντά μας

και το δικό μας βλαστάρι, το δικό μας παιδί.

Κάποιοι άνθρωποι φοβούνται τα ζώα.

Όμως τρώνε τα ζώα. Τα δυστυχισμένα ζώα

φοβούνται κι αυτά τον άνθρωπο.

Όσο για τα φυτά και ταλαιπωρημένα πυκνά δάση

τρέμουν κι αυτά τον άνθρωπο.

Δεν άφησε τίποτε όρθιο

η τελευταία εμπρηστική πυρκαγιά.

Τι άλλο φοβόμαστε; Τη διοξίνη.

Δεν κάνουμε όμως τίποτε για να μην παραχθεί.

Φοβόμαστε ακόμη τους σεισμούς,

τις αράχνες στα όνειρά μας,

καθώς και τους δαιμόνους

για άλλους τα δαιμόνια.

Φοβόμαστε το μέλλον, γηρατειά με την αμνησία τους.

Τι αστείο; Αντί να φοβόμαστε την παρακμή του πολιτισμού μας, φοβόμαστε το ανθρώπινο δέρμα.

Όσο για τις γυναίκες, φοβούνται τις ρυτίδες

πιο πολύ από την ηλικία τους.