Τρωαδίτης Δημήτρης, Αυστραλία - Βιβλιοπαρουσίαση: 5η Ανθολογία - Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η. 24

***

***
Βιβλιοπαρουσίαση: 5η Ανθολογία - Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η.
Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών Συγγραφέων Πέντε Ηπείρων - Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η.
Έτος ιδρύσεως 2002 - Έδρα: Furth Γερμανία

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΣΤΡΙΑ
Αθήνα, Ιούλιος 2017
***

Τρωαδίτης Δημήτρης, Αυστραλία

Ο Δημήτρης Τρωαδίτης γεννήθηκε το 1959 στην Αθήνα. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 με αρχές της δεκαετίας του 1980 συμμετείχε σε ομάδα θεάτρου σκιών και μουσικό συγκρότημα. Το 1992 εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Μελβούρνη της Αυστραλίας όπου από το 1995 εργάζεται ως διορθωτής της εφημερίδας. Με την ποίηση ασχολείται από τα γυμνασιακά του χρόνια. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί στα ελληνικά και αγγλικά σε ανθολογίες, περιοδικά, ιστολόγια και ιστοσελίδες και ηλεκτρονικά περιοδικά στην Αυστραλία και την Ελλάδα.

Ασχολείται με την ποιητική μετάφραση και οργανώνει ποιητικές εκδηλώσεις στη Μελβούρνη. Ιδρυτής και υπεύθυνος της ποιητικής ιστοσελίδας «Το Κόσκινο» στη διεύθυνση https://tokoskino.me

Έχει δημοσιεύσει: «Η οργή, το όνειρο και η ζωή» (1997, Μελβούρνη, ανεξάρτητη έκδοση), «Χωρίς Προοπτική» (2009, εκδ. «Ένεκεν»), «Η Μοναξιά του Χρόνου» (2016, εκδ. Οδός Πανός) και «Με μια κόκκινη ανάταση» (2016, εκδ. Στοχαστής).

troaditisdimitris@gmail.com

Dimitris Troaditis

76 Regent St., Preston Victoria 3072 Australia

Ευημερία

Ορύγματα απομόνωσης

Γέλια στο σκοτάδι

Κενοί καθρέπτες

Πυλώνες του χάους

Απόγνωση στο άπειρο

Ραγισμένες ελπίδες

Σημάδια σύγχρονης... ευημερίας.

Τα κρύα μας ήρθαν και φέτος

Τα κρύα μας ήρθαν και φέτος

με μια ανανεωμένη έπαρση

έπιασαν όλα σχεδόν τα καθιστικά

σε όλες τις πλαγιές του σώματός μας

περιφερόμενα σαν αδέσποτοι σκύλοι

γλύφοντας τα κόκκαλά μας

ρουφώντας τους υδρατμούς του κορμιού μας

την ώρα που ο εαυτός μας ολομόναχος

προσδοκούσε μια δική του ανάσταση

κι ήταν σαν να εκδράμαμε σε παραλίες

από χρόνια συνωστισμένες

από τουρίστες και γυρολόγους

ψάχνοντας τ’ απομεσήμερο μια γωνιά

κάτω από πλουμιστές ομπρέλες

ξωτικά της μέρας ολοφυρόμενα

σκιές που ξεχάστηκαν σε αρχαία θέατρα

υπό τις επευφημίες αόρατων θεατών

με συσκοτίσεις και ερημικούς αντίλαλους

με ρίγη από το πήγαιν’ έλα των άστρων

τα κρύα μας ήρθαν και φέτος

ψάχνοντας στα συρτάρια των άκρων μας

αφουγκράζοντας υποψήφιες αρρώστιες

των κατοπινών χρόνων

σταγόνες πόνου και φόβου εξακοντίζοντας

χτυπώντας σαν σκουριασμένα ξίφη

τα κρύα ευελπιστούν να μας δουν

ακρωτηριασμένους

ανέσπερους

χωρίς μυαλά κι ευκαιρίες παλινόρθωσης

τα κρύα μας ήρθαν και φέτος

και κατέψυξαν τα μυαλά μας

Το παρελθόν είναι ένα ύφασμα

οι εξουσίες

χρόνιες φιλίες

σαν πανωφόρι

αφήνουν τα μονοπάτια

να χάσκουν πίσω μας

αποκόπτουν τις διόδους

με υπερμεγέθεις τροχαλίες

και ιμάντες απομόνωσης

εμείς πασχίζουμε

να μονιάσουμε

με τις νέες τοπολογίες

αλλάζουμε ιριδισμούς

γινόμαστε κυκλοθυμικοί

καταφεύγουμε σε νησίδες

κάθε είδους

προσπερνάμε τους εαυτούς μας

αποκτώντας σοβαρή προϊστορία

ξέρουμε ότι το παρελθόν

είναι ένα ύφασμα

που κόβεται με ψαλίδι

αλλά οι χειρουργικές μας επεμβάσεις

χάνονται σε βάθος χρόνου

Βλέμματα

Βλέμματα ορθάνοιχτα

τρυπώνουν οι σπίθες τους

πριν βγουν τα φεγγάρια

βλέμματα καρφιά με δύναμη

τεμαχίζοντας μηνύματα

σημαδεύοντας ορίζοντες

βλέμματα πέφτουν εκεί

που είναι ακόμα σκοτάδι

που δεν έχει ξημερώσει

βλέμματα λειαίνουν βράχους

προαλείφουν τσεκούρωμα ελπίδων

κλείσιμο διόδων επιστροφής

βλέμματα θωπεύουν ξενιτιές

διευρύνουν τα χάσματα

βαθαίνουν το χάος

βλέμματα που δεν βλέπουμε

αλλά μας βλέπουν αυτά

ορθώνοντας σύνορα δακρύων

Λόγια

λόγια σιωπηλά

λόγια ανεπαίσθητα

λόγια σε χαραγμένα γράμματα

λόγια σε χείλη αθώα

λόγια αδιάντροπα

λόγια σε ερείπια

λόγια σε κλειστούς δρόμους

λόγια σε γκρεμούς

λόγια σε πλάνες

λόγια σε προσμονές λόγια σε όνειρα

λόγια σε ώρες αιχμής

λόγια σε ώρα ανάγκης

λόγια σε πίκρες

λόγια σε μισεμούς

λόγια σε εμπαιγμούς

λόγια σε καρδιές

λόγια σε ψυχές

λόγια σε σκιές φλύαρες

λόγια σε βραδινές εξορμήσεις

λόγια σε πλημμύρες

λόγια σε κρύσταλλα

λόγια σε μελωδίες

λόγια σε αγνότητες

λόγια σε όρθρους φευγάτους

λόγια σε ανταύγειες

λόγια σε σεπτές μυσταγωγίες

Λοξές ματιές

Λοξές ματιές

στα κιτρινισμένα δάχτυλα

φοβισμένες

αινιγματικές

σαν λυχναράκι του λαδιού

που αργοσβύνει

σαν τον οριστικό χαμό

που έρχεται στα χείλη

σαν την μαύρη νύχτα

την αφώτιστη

που αλώνεται

στο απέραντο της σιγαλιάς

σκιέςμεσίστιες σημαίες

αρώματα φυτών

που ξεστρατίζουν

ρωγμές σε φόντο καταχνιάς

μέσα της κουρνιάζουν

ερπετά

πτηνά

όνειρα

αχτίδες σεληνόφωτος

κραυγές που παρακαλούν

λυγμοί που οικτίρουν

παράταιρα κεραμίδια

σε τριμμένες σκεπές

σκούρα χαμόγελα

σε υποτιθέμενες

θωπευτικές δονήσεις.

Μέρες

μέρες με μηνύματα

που τα περιμένουμε

όπως ο φτωχός μια βοήθεια

μέρες που γέρνουν ανάποδα

με τραύματα στο σώμα τους

με πληγωμένες ηδονές

μέρες που περνούν ολόγιομες

σαν πανσέληνοι στις στέγες

νοσταλγίες που στολίζονται

μέρες που ξαστερώνουν

σαν αρχοντικά με φωταψίες

ανταύγειες λησμονιάς

μέρες που λειώνουν

αναμνήσεις που χαροπαλεύουν

ψιχάλες που εξαερίζονται

μέρες που όλα επιστρέφουν

σκόρπια εδώ κι εκεί

με θριάμβους απροσδιόριστους

Το άνυδρο

οι κερασιές των ονείρων μας

δεν άνθισαν φέτος

υπέκυψαν στην ξεραΐλα

των άγονων γραμμών

στο κέντρο των μεγαλουπόλεων

οι ανθοφορίες αναβλήθηκαν

στο άνυδρο πεδίο

οι σχέσεις μίσχοι κομμένοι

στη διαλεκτική των στενών δωματίων

των αιθουσών βασανιστηρίων

κάποια πουλιά είπαν θα έρθουν

την άλλη φορά

μα δεν φαίνεται σημάδι τους

όλες οι αμαρτίες ξεπέζεψαν

κατέβαλαν αμαχητί

τους τροχιοδρόμους του μυαλού μας

παρ’ όλα αυτά

η ελπίδα πεθαίνει τελευταία