Τσαρδίκου Χριστίνα, Αργεντινή - Βιβλιοπαρουσίαση: 5η Ανθολογία - Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η. 23

***

***
Βιβλιοπαρουσίαση: 5η Ανθολογία - Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η.
Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών Συγγραφέων Πέντε Ηπείρων - Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η.
Έτος ιδρύσεως 2002 - Έδρα: Furth Γερμανία

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΣΤΡΙΑ
Αθήνα, Ιούλιος 2017
***

Τσαρδίκου Χριστίνα, Αργεντινή

Η Χριστίνα Τσαρδίκος γεννήθηκε στο Μπουένος Αύρες, Αργεντινή την 01-03-1958 από Έλληνες γονείς. Σπουδές: Πανεπιστήμιο Μπουένος Αύρες - Ιατρική Σχολή: 1981 Γιατρός, Ειδικότητες: 1988 - Γενική Χειρουργική και 1991 Πλαστική Χειρουργική. παντρεμένη με τον Salvador Farace και έχει 4 παιδιά. Διδάσκει ελληνική γλώσσα στο ελληνι-κό σχολείο Πανελληνίων του Μπουένος Αύρες. Διευθύντρια της ραδιοφωνικής εκπομπής : "Antamosi-Reencuentro con Grecia " Πρόεδρος της επιτροπής πολιτισμού της Ελληνικής Κοινότητας Πανελληνίων. Έχει γράψει 2 βιβλία: «Συντρίμμια» και το ρήμα: «Δίνω» επίσης διάφορα ποιήματα, διηγή-ματα και παιδικά παραμύθια .

Η σκουριασμένη αύρα της ανθρώπινης ψυχής

Ένοχο και αμαρτωλό θύμα του πάθους

Μόνη της γερνά, και περιμένει.

Να επιστρέψουν τα χρόνια που γκρεμίσθηκαν

Ένα, ένα στο Ζάλογγο των αιώνων.

mailto:tsardikos@gmail.com

Οι καιροί μας

Χαμένοι καιροί.

Χαρές και ευχές,

Τραγούδια και παιδικά γέλια,

Μηχανικά βυθίζονται στο θολό

Αχέροντα του τέλους.

Παράξενες αισθήσεις

Παίζουν κρυφτό στις σκοτεινές

και άγνωστες φυλακές του νού

Εκεί που η ζωή χάνει τα όρια της,

Εκεί ακριβώς που η ζωή, συμπληρώνει πια

Την πικρή ανάβαση του Γολγοθά της.

Μόνο η ελπίδα

Θανάσιμα τραυματισμένη,

Κράζει.

Κράζει και αποκαλεί την καινούρια ανάσταση.

Βραδιάζει

Ο πόνος τσακίζει τα κόκκαλα μου και δεν με αφήνει να σκεφτώ. Πληγώθηκαν τα χέρια μου και πόνεσαν. Δούλεψαν σκληρά όλη μέρα δεν τα ορίζω. Βαδίζω μεσ' τη νύχτα, έρημος, μόνος. Τίποτα γύρω μου δεν μου είναι γνωστό. Μια τεράστια μοναξιά με χωρίζει από εκείνα που είχα και έχασα.

Δεν μπορώ να θυμηθώ ποιος ήμουν κάποτε και ποιος είμαι τώρα. Ξέχασα τα πάντα. Μια απορία με βασανίζει: Πώς βρέθηκα εδώ; δεν το ξέρω. Ο φόβος έχει κυριεύσει το πνεύμα μου και ναρκώσει τις αισθήσεις μου. Τρέμω.. αγναντεύω ένα ψεύτικο ουρανό για να βρω εκεί μια απάντηση από αγγέλου στόμα. Τίποτα.

Τίποτα δεν μου ανήκει εδώ. Τίποτα δεν μου θυμίζει εκείνα που αγάπησα και έχασα φεύγοντας. Απαρηγόρητος κλαίω. Δυο δάκρια κυλούν απ' τα μάτια μου ξεπλένοντας την μουντζούρα της ψυχής μου. Ο πόνος μου έχει ένα όνομα μόνο: ΞΕΝΙΤΙΑ!

Θρήνος μιας Παρθένου από πεντελικό μάρμαρο

Σε «ελγίνεια» γέννα, με ξερίζωσαν απ’ το σώμα σου,

μητέρα μου,

δολοφονικά χέρια ακρωτηρίασαν τη μαρμάρινη γύμνια μου.

Διαστρέβλωσαν την ταυτότητά μου,

αρνήθηκαν την καταγωγή μου… μ’ αιχμαλώτισαν.

Και σε εμπόριο απάνθρωπων κειμηλίων δημοπράτησαν

τα κατάλοιπά μου.

Ω Αθηνά, αγαπημένη μητέρα!

Ξένη σε ξένη γη

Εγώ που υπήρξα άτομο στο φως της δόξας σου...

Εγώ που ήμουν η ψυχή της λαξευτής σου πέτρας.

Απόμακρη και μόνη στην έρημο,

Θρηνώ αναπολώντας το γαλανό ουρανό

Άδεια η ματιά μου χάνεται

στην προέλευση του χρόνου.

Διακόσια χρόνια και περιμένω...

Κάθε μέρα πεθαίνω

όλο και πιο πολύ, μακριά σου ...

Περιμένοντας την επιστροφή...

περιμένοντας την επιστροφή!

Μητέρα, φωνάζω μα… δε μ’ ακούς

Κραυγάζω, διαμαρτύρομαι, θρηνώ,

μα… κανείς δεν ακούει...

(Μετάφραση από τα ισπανικά Στράτος Δουκάκης).