Ζαχαρόπουλος Δημήτρης, Ελλάδα - Βιβλιοπαρουσίαση: 5η Ανθολογία - Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η. 6

***

***
Βιβλιοπαρουσίαση: 5η Ανθολογία - Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η.
Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών Συγγραφέων Πέντε Ηπείρων - Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η.
Έτος ιδρύσεως 2002 - Έδρα: Furth Γερμανία

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΣΤΡΙΑ
Αθήνα, Ιούλιος 2017
***
Ζαχαρόπουλος Δημήτρης, Ελλάδα

Γεννήθηκα στον Μεγαπλάτανο Αταλάντης, στην Φθιώτιδα, σε ένα χωριό γεμάτο φως και χρώματα. Τα ξωκλήσια του, σταθμός στην παιδική ψυχή μου. Όλοι περιμέναμε πότε θα έρθει η μέρα που γιόρταζαν, για να βρεθούμε συγκεντρωμένοι σ’ αυτόν τον ιερό χώρο. Εκεί οι συναντήσεις είχαν μια γλυκιά μυρωδιά από φλερτ και εικόνες, που νοστίμιζαν τη σκέψη, ακολουθώντας τους χτύπους της καρδιάς. Παιδιά... και μεγάλοι. Σ’ αυτό το χωριό, έζησα και μεγάλωσα ως τα δεκαοχτώ μου χρόνια...Χρόνια όμορφα, γεμάτα με τη γλύκα της παιδικής αγνότητας. Με τις φίλες και τους φίλους, που ζέσταιναν την ματιά μου καθώς τους άγγιζε. Ήταν υπέροχα αυτά τα χρόνια..! Έκτοτε, αφού υπηρέτησα την πατρίδα, ξενιτεύτηκα για ένα χρόνο και γυρίζοντας κατατάχθηκα στο Λιμενικό Σώμα. Αυτό στάθηκε αφορμή να χαθώ μέσα στο χρόνο, καθώς ήμουν πότε εδώ, πότε εκεί και να βρίσκομαι συνεχώς μακριά από ό, τι αγάπησα, τον τόπο μου!

Από μικρό, σχεδόν δεκαπεντάχρονο παιδάκι, στα χωράφια, με το μυαλό μου ανήσυχο, έψαχνα να βρω διεξόδους από τα καθημερινά... διεξόδους, που να έχουν και να μην έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Έτσι… Κάποιες στιγμές εκεί έξω, άλλοτε στον ανοιχτό κάμπο, και άλλοτε μες στους λόγγους, στην απόλυτη μοναξιά μου, χανόμουν σε ατέλειωτες δαιδαλώδης στράτες, κι έπλαθα διάφορες ιστορίες. Δεν μου έφτανε όμως αυτό, ήθελα οι ιστορίες που γράφω να έχουν νοστιμιά. Τούτο έγινε, καθώς τους έδωσα και ποιητικό λόγο.

sifounikos2@yahoo.gr

Δημήτρης Γ. Ζαχαρόπουλος Πόρος Αττικής (Πούντα) Τ.Κ. 18020.

Ότι η μοίρα προστάζει
Μεγάλος ντόρος γίνεται στου Μαγουλά τη στάνη.
Τούρκοι πατήσαν κατά κει, χάλασαν δυο τσοπάνους.
Το Λάμπρο τον σταυρώσανε για να τους μαρτυρήσει,
τα μονοπάτια, τη σπηλιά, που έχουν τις εικόνες…
Μα ο Καπετάν’ ο Δημητρός,
τους έστησε καρτέρι μ’ ούλα τα παλικάρια του,
κι οι τούρκοι, νίλα πάθαν!
Την τελευταία του πνοή, ο Λάμπρος την κρατάει,
κι αρπάζοντας τη λευτεριά, (το κοντάρι της Σημαίας)
σε τούρκου στήθη μπήγει!
Μες σ’ ούλα τούτα που 'γιναν…
δυο νέοι, (ένα ταίρι), δώσανε λόγο, κι όρκο ιερό,
πιάστηκαν χέρι, χέρι, και μέσα στην ιερή σπηλιά,
έγινε αρραβώνας!
Αρματολοί και τσέλιγκες, γιόρτασαν στη χαρά τους.

Ελλάδα! Δελφοί! 2048 Τόπος Ιερός.

Βήματα απαιτητικά να με γνωρίσουν, ακούγονται
στα ηλιόκαυτα μονοπάτια μου, τα μύριο πατημένα.
Εδώ, εδώ κι αιώνες... «ομφαλός της γης»,
στέκομαι ερειπωμένος τόπος!
Εδώ, που μάτια αχόρταγα, βέβηλες σκέψεις
και κάποτε χλέβας, για τα ακαθόριστα,
γερμένα λες σε λήθαργο, απομεινάρια μου,
ΥΠΑΡΧΩ!
Υπάρχω... Μες στην πρωινή δροσάδα, στ’ αγιάζι.
Στην γεύση αυτών που φαίνονται…
Στις μυρουδιές όσοι τις πιάνουν...
Στο θρόισμα τ’ ανέμου, που χαϊδεύει απαλά το
διαβρωμένο μου σκαρί, που οι αθάνατοι σμιλέψαν!
Υπάρχω στις αντιξοότητες, στο πέρασμα του χρόνου,
κι αντέχω σε τούτον τον καιρό.
Κι απ’ το μαντείο μου εδώ, κάπου... που ο «χρόνος θα έχει εφτά» σ’ εφτά σειρές, γραμμένες
σε πλάκα απ’ άσπρο μάρμαρο...
λύχνος θ’ ανάψει και το αχνό φως,
σ’ αυτόν που το θωρήσει... θα δείξει πύρινη αυλή!
Κει μέσα... Χρησμός αγνοημένος, που ουδέποτε
ερμηνεύθηκε, θα φανεί…
Αν ερμηνεία δοθεί σωστά, πολλά δεινά θα εκλείψουν
κι απ’ το μηδέν θα εμφανισθεί...
Χλωμός ζαρακωμένος, με εντολές.
Μέσα απ’ αυτό το ξάφνιασμα χαράς,
ξεπέταγμα απ’ τη λήθη... Λύτρωση!
Μα, αν πάλι χέρια ακάλεστα, σε άνοους, ασώφρων,
δώσουν λειψή σταλιά απ’ την «στύψη» των νοημάτων…
εφτά ζωές τα πάνδεινα!
Συθέμελα η γης θα τρίξει, κι ο ουρανός,
μπλάβος θα έρθει σιμά, κι έρμαιο άθεων
η ύπαρξή σας... όσων γλιτώσουν απ’ το κακό!
Μιας πετριάς χρόνος, κι όλα θα γίνουν ένα...
Όπου η ματιά θα στρέφεται, ως πέρα όπου φτάνει,
όλα θα είναι ισόπεδα, που νους δε θα σκοντάφτει.
Μα, μ’ αναστολή!
Γιατί η μήτρα δε θα χαθεί! Μέσα απ’ τη πύρινη αυλή,
η φλόγα της πίστης άφθαρτη!

Ε λ λ ά δ α
Σ’ αυτή τη γη, ξαπόστασαν οι αετοί, με φρόνηση!
Γι αυτή τη γη, πολέμησαν και μ’ αίμα, ποτάμια
την πότισαν!
Σ’ αυτή τη γη, άφησαν τη σοφία τους, παντοτινή!
Η Ελλάδα, ο ήλιος, ο λαός, είναι του κόσμου ο ανθός!
Τούτη τη γη, που μύρια πέρασε, μες στο γαλάζιο,
μες στο φως,
Χρυσός και σμύρνα, κι αντοχή,
την έχει διαλέξει ο Θεός!