***
ΕΝΩΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ ΣΥΓΓΡAΦΕΩΝ ΠΕΝΤΕ ΗΠΕΙΡΩΝ-Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η
ΕΤΟΣ ΙΔΡΥΣΕΩΣ: 2002 - ΕΔΡΑ: FÜRTH ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Τιμῆς ἕνεκεν γιὰ τὴν Ἑλλάδα,
τὸν ἑλληνισμὸ
καὶ τὸν πολιτισμό.
Εὐχαριστοῦμε θερμὰ τοὺς ἐξαίρετους συμπατριῶτες μας, φίλους καὶ Ὀργανισμούς, τιμητικὰ μέλη τῆς Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η. ποὺ μὲ τὴν παρουσία τους τίμησαν τὴν 5η Ἀνθολογία μας καὶ μᾶς συντροφεύουν σὰν δροσερὲς σκιὲς στὰ πλατιὰ λιοπύρια τῆς ζωῆς καὶ μᾶς δίνουν δροσιὰ καὶ ἀντοχή. Τὰ μέλη τοῦ Δ.Σ. μὲ χέρια ἀνοιχτά, ποὺ ἀγγίζουν τοὺς φωτισμένους ἀπὸ ἑλληνικὸ φῶς ὁρίζοντες, μὲ χαρά, τοὺς εὐχαριστοῦμε μὲ θέρμη: Τὸν Γιωτάκη Παναγιώτη, τὸν δήμαρχο Τρικάλων Παπαστεργίου Δημήτρη, τὸν Πολιτιστικὸ Σύλλογο Μαυρομματίου «Γ. Καραϊσκάκης», τὸν Κουτουζὴ Βασίλη καὶ τὸν Ὀργανισμὸ γιὰ τὴν Διάδοση τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας-Ο.Δ.Ε.Γ.
«Ἡ Λογοτεχνία καὶ οἱ Ἕλληνες Συγγραφεῖς τῆς Διασπορᾶς», ἦταν καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι τὸ αὐθεντικὸ ἐφαλτήριο, ὅπως γράφτηκε μὲ τὸ πνεῦμα ἐκείνου τοῦ καιροῦ (3-4-2001) γιὰ τὶς θύμισες ὅλων μας. Ξεκινώντας ὡς «Ἐπιτροπὴ Πρωτοβουλίας» στὰ μέσα τοῦ 2001 μὲ ἕδρα τὴν Γερμανία, τοὺς πρώτους μῆνες τοῦ 2002 κυκλοφόρησε τὸ πρῶτο μας βιβλίο: «ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΞΕΝΙΤΙΑΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΕΝΤΕ ΗΠΕΙΡΩΝ ΓΡΑΦΟΥΝ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ» καὶ παράλληλα τὸν ἴδιο χρόνο ἱδρύσαμε τὴν Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η. μὲ ὅλες τὶς νόμιμες διαδικασίες.
Μιὰ Ἕνωση πολλὰ πράγματα μπορεῖ νὰ κάνει καὶ ἡ δική μας Ἕνωση αὐτὸ ἔχει ὡς σκοπό. Σήμερα πλησιάζουμε στὴν ὁλοκλήρωση τῆς ἐφηβικῆς ζωῆς μας (φτάσαμε τὰ δεκαέξι χρόνια) καὶ αὐτὸ τὸ ὅριο θὰ τὸ ξεπεράσουμε.
«Ἕλληνες Συγγραφεῖς τῆς Διασπορᾶς ἐνωθεῖτε!»
Ἀφιερώνοντας τὴν παροῦσα μας 5η Ἀνθολογία τῆς Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η. Τιμῆς Ἕνεκεν στὴν πατρίδα μας, τὴν Ἑλλάδα, στὸν Ἑλληνισμὸ καὶ στὸν Πολιτισμό, θὰ εὐχηθοῦμε αὐτὸς ὁ τόπος νὰ ἀπελευθερωθεῖ ἀπὸ τὶς δῖνες τοῦ ἀπολίτιστου καὶ βάρβαρου παγκόσμιου συστήματος, νὰ φωτιστοῦν τὰ πνεύματα τῶν τέκνων του καὶ νὰ τὸν ὁδηγήσουν στὰ λιμάνια τῆς εἰρήνης, τῆς δημοκρατίας, τῆς προόδου καὶ τῆς συνύπαρξης τῶν λαῶν.
«Στόχοι μας ἀποτελοῦν ἡ διάδοση τῆς νεοελληνικῆς λογοτεχνικῆς παραγωγῆς σὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο καὶ ἡ κατάδειξη τῶν ἰδιαίτερων στοιχείων ποὺ συνιστοῦν τὴν φυσιογνωμία της. Παρατηρεῖται ὅτι μέσα ἀπὸ αὐτὲς τὶς συνθέσεις ἀναφαίνεται τὸ ξεχωριστὸ ὕφος, οἱ ἐκφραστικὲς δυνατότητες, ἀλλὰ καὶ σημεῖα ποὺ προωθοῦν τὴν ἔννοια τῆς ἑλληνικότητας. Ἔτσι ὁριοθετοῦνται οἱ ἰδέες, οἱ πνευματικὲς ἀνησυχίες, οἱ κοινωνικοὶ προβληματισμοί, ἡ αἰσθητικὴ ὀπτική, συνάμα μὲ τὴν εἰκόνα τοῦ ἑλληνισμοῦ σήμερα καὶ τὰ δεδομένα ποὺ τὴν ἀντιπροσωπεύουν».
Ἐπιπλέον, ὅπως ἐπανειλημμένα ἔχουμε ἀναφερθεῖ, Ἑλλάδα δὲν εἶναι μόνον ἡ Πατρίδα μας καὶ οὔτε ὁ Ἑλληνισμὸς δηλώνει τὸ «παρόν» του, μόνον στὰ στενὰ ὅρια τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους. Ὑπάρχει καὶ μία ἄλλη Ἑλλάδα, ποὺ κανεὶς δὲν πρέπει νὰ παραμελεῖ καὶ ὅλοι οἱ Ἕλληνες πρέπει νὰ τὴν ὑπολογίζουν. Ἰδιαίτερα στὴν σύγχρονη συγκυρία, ἡ Ἑλλάδα τῆς Διασπορᾶς, ἡ μεγάλη Πατρίδα μας μὲ τὸν θαυμάσιο Λαό της ποὺ ζεῖ καὶ διαπρέπει σὲ ξένους τόπους, δὲν ἔχει ἐγκαταλείψει στιγμὴ τὸ μετερίζι τοῦ πολιτισμοῦ, ἀγωνίζεται, μάχεται, σκέπτεται, δημιουργεῖ καὶ διδάσκει...
Ἀσφαλῶς καὶ στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο ὑπάρχουν φωνές, ἰδιαίτερα στὴν ὑποβαθμισμένη ὕπαιθρο, οἱ «χωριάτες» μὲ τὶς δικές τους καθημερινὲς αὐθόρμητες παραστάσεις ποὺ πηγάζουν ἀπὸ τὸν ἀνεξάντλητο λόγο, μοναδικό μας πλοῦτο, συνυφασμένο ἰδιαίτερα μὲ τὴν ποίηση. Τὶς ρίζες του, βαθιὰ γαντζωμένες στὴν πανάρχαια ἑλληνικὴ γῆ, ὁ παντοκράτωρ χρόνος δὲν ἀγγίζει. Ἀκόμα καὶ σήμερα, ἂν κάποιος θέλει νὰ τὸν ἀκούσει, θὰ τὸν βρεῖ στὰ κατσικοχώρια τῶν βουνῶν καὶ στὰ λασποχώρια τῶν κάμπων. Ἐκεῖ, ἀπὸ ἀνθρώπους τσοπαναραίους μὲ λασπωμένα πόδια καὶ γυναῖκες ποὺ ψήνουν ψωμὶ στὴν γάστρα μὲ ροζιασμένα χοντρὰ χέρια, θὰ ἀφουγκραστοῦμε τὴν κουβέντα τους μὲ ἀνατριχίλα, θ' ἀκούσουμε ἕναν λόγο αὐθεντικό, ἀμαγάριστο, ἀψαλίδιστο ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων. Θὰ τὸν ἀκούσουμε ἄλλοτε σὲ μία ἀνεπαίσθητη ἁρμονία, ὅπως ἐκείνη ποὺ ἀφήνει ὁ χτύπος τῶν κουδουνιῶν ἑνὸς κοπαδιοῦ, ἄλλοτε σὰν ἕνα μακρινὸ βουητὸ τῶν νερῶν τοῦ καταρράκτη καθὼς γκρεμίζεται καὶ ἄλλοτε ὅπως τὰ κελαηδήματα τῶν πουλιῶν. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τῶν χωρικῶν τοῦ βουνοῦ καὶ τοῦ κάμπου, ποιητικός, εἴτε τραγουδιστὸς εἴτε θρηνητικός, μέσα ἀπὸ τοπικὲς διαλέκτους ἀναδεικνύει τὸν πλοῦτο τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας: «Γιεεεεεε μουυυ!!» ἀκούγεται ἡ μακρόσυρτη φωνὴ ποὺ κάθε φορὰ, ἀνάλογα μὲ τὰ συμβάντα, δίνει τὴν ἀνάλογη ἑρμηνεία: χαρά, λύπη, αἰσιοδοξία, ἀπογοήτευση.
Τὰ ἀφουγκράσματα τοῦ ἁπανταχοῦ ἑλληνισμοῦ, ποὺ ὡς δυσοίωνοι ἀπόηχοι φτάνουν στ' ἀφτιά μας, δὲν μᾶς ἀφήνουν ἀδιάφορους καὶ ἀμέτοχους, ὅσο ὁ πολιτισμός μας, ἡ ἱστορία μας καὶ ὅλες οἱ ἀξίες τοῦ τόπου μας μεταβάλλονται σὲ προσάναμμα πυρός. Σὲ αὐτὲς τὶς ἀφύσικες κοινωνικὲς ἐκρήξεις ποὺ προκύπτουν μέσα ἀπὸ τὴν ὑπερσύγχρονη καταναλωτικὴ κοινωνία, ὁ Λόγος, σὲ ὅλες του τὶς διαστάσεις, μέσω τῶν Ὑπηρετῶν του, ὀφείλει νὰ ἀντισταθεῖ στὶς ἐπιδρομὲς τοῦ μερκαντιλισμοῦ ποὺ ἔχει παγιδεύσει, ἀφομοιώσει καὶ προσαρτήσει τὸν ἄνθρωπο στὴν ὕλη.
Τὰ παραδείγματα μὲ ἀναφορὰ τὸν ἐκφαυλισμὸ καὶ τὸν μερκαντιλισμὸ ποικίλουν σὲ Παγκόσμια κλίμακα ἀπὸ Χώρα σὲ Χώρα. Ἡ παρουσία τοῦ Ἕλληνα μετανάστη στὶς Πέντε Ἠπείρους τὸ ἐπιβεβαιώνει καὶ ὁ γηγενὴς πληθυσμὸς τὸ βιώνει σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς. Ἡ ἀντικατάσταση τοῦ πολιτισμοῦ ἀπὸ τὴν ἀσύμμετρη ἐμποροκρατία προκάλεσε ζημιογόνες συνθῆκες. Ἀπολίτιστες Χῶρες μοιάζουν μὲ ξύλο ἀπελέκητο. Καὶ αὐτὸ γιὰ τὴν Ἑλλάδα δὲν ἐπιτρέπεται. Εἶναι σα νὰ ἤρθαμε στὴν γῆ ἀπὸ ἄλλο πλανήτη ἢ νὰ γεννηθήκαμε ἀπὸ ψευδοκύηση…
Ὅμως, ὅσο ἀφορᾶ τὸν Ἑλληνισμό, ὅλοι γνωρίζουν ὅτι ὁ Ἑλληνικὸς Πολιτισμὸς ἀνέκαθεν, καὶ μέσω τῆς Διασπορᾶς, ἐπιτέλεσε τὸ ὑψηλὸ ἔργο του. Ὑμνήθηκε, δοξάστηκε, πρυτάνευσε καὶ διδάχτηκε στὰ πανεπιστήμια ὅλου τοῦ κόσμου. Ἡ ἱστορία μας εἶναι καταγεγραμμένη παρακαταθήκη ἀνεξίτηλη στοὺς αἰῶνες. Ὁ βαρούχειος ὕπνος τῶν Ἑλλήνων, ἰδιαίτερα τῶν τελευταίων δεκαετιῶν, ἐπέτρεψε καὶ ἐπιτρέπει τὴν εἰσβολὴ ἀνάρμοστων καὶ ἀνθελληνικῶν ἐπιτευγμάτων, ὅπως αὐτὸ ποὺ ζήσαμε στὸ πρῶτο μισὸ τοῦ Φλεβάρη 2016, νὰ θέλουν ξένοι οἶκοι μόδας νὰ ἐκθέσουν τὰ ἐμπορεύματά τους στὴν Ἀκρόπολη. Βέβαια ὑπάρχουν καὶ ἐκεῖνοι ποὺ γιὰ λόγους οἰκονομικούς, ἐγκρίνουν τὸν ἐξευτελισμὸ τῆς Ἀκρόπολης, πρᾶγμα ποὺ σημαίνει, ἂν μὴ τὶ ἄλλο, ὅτι παραδίδεται τὸ πνεῦμα στὴν ὕλη. «Ἑλλάς, τὸ μεγαλεῖο σου τὸ μετατρέπεις σὲ προσκυνητὴ τῆς ὕλης».
Εἶναι παραπάνω ἀπὸ βέβαιο ὅτι ἡ ἀδυναμία τῶν Ἑλλήνων νὰ ἀποκόψουν τὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ βάρβαρου Παγκόσμιου συστήματος, ὀφείλεται, ἀνάμεσα στὰ ἄλλα, καὶ στὴν ἄγνοιά του τὶ σημαίνει Ἑλλάδα, Ἑλληνισμός, Πολιτισμός. Ἐπίσης ὀφείλεται στὴν ἀπορρόφηση τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸ σύστημα, στὴν ἀποδυνάμωση τῶν πολεμίων τοῦ Παγκόσμιου συστήματος καὶ λοιπά.
Ἂν οἱ νεοέλληνες κληρονόμοι μιᾶς τρανῆς κληρονομιᾶς, παιδιὰ τῶν μουσῶν καὶ τῶν σοφῶν, θέλαμε νὰ μοιάσουμε στοὺς προγόνους μας, ζωγράφους καὶ μουσουργούς, νὰ τραγουδήσουμε μὲ τὶς μελωδικὲς ἅρπες τῶν ποιητῶν, ὑμνώντας τὴν ζωὴ καὶ τὸ σύμπαν καὶ ἂν στηρίξουμε τὸν Παγκόσμιο Οὑμανισμό, εἶναι βέβαιο πὼς μποροῦμε νὰ προβάλλουμε τὸ φῶς στὸ σκοτάδι. Καὶ θὰ τὸ ἐπιτυγχάναμε χάρη στὸ ζηλευτὸ χιλιετηρίδων πολιτιστικὸ μεγαλούργημα, ἂν καταφέρναμε νὰ μεταφερόμασταν ἀπ' τὸ «ἐγὼ» στὸ «ἐμεῖς»…
Ἡ Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η., μέσα ἀπὸ τὰ κείμενά της γι' αὐτὰ ἀγωνίζεται. Τὰ Κάλλη τοῦ Λόγου ἀντικαθίστανται ἀπὸ τὴν «μοντέρνα» ἐκδοχή. Σὲ πολλὲς περιπτώσεις γίνεται χρήση τοῦ λόγου μὲ τρόπο ἄγριο, πρόστυχο, πρόχειρο, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν παγίδευση τοῦ ἀναγνωστικοῦ κοινοῦ σὲ συμπληγάδες ἀντικοινωνικοῦ προσανατολισμοῦ. Ὁ καθαρὸς Λ ό γ ο ς προώθησης τῶν διαχρονικῶν ἰδανικῶν μέσα ἀπὸ πεζὰ καὶ ποιητικὰ ἔργα πρέπει νὰ πρωτοστατεῖ. Ἐπιπλέον, ἡ ἔξοδος ἀπὸ τὸ συγγραφικὸ «καβούκι» καὶ ἡ κοινωνικὴ παρέμβαση, ἀνάλογα μὲ τὰ «κακῶς κείμενα» τοῦ καιροῦ μας, μέσα ἀπὸ ποικιλόμορφες λογοτεχνικὲς δημιουργίες καθίσταται ἀναγκαία. Μέσα ἀπὸ ἐφημερίδες, περιοδικά, τηλεοπτικούς, ραδιοφωνικοὺς σταθμούς, τὸ διαδίκτυο καὶ προπάντων μέσα ἀπὸ τὸ «ΕΜΕΙΣ» πρέπει νὰ προβάλλονται οἱ ἀπόψεις τῶν συγγραφέων, ἔτσι ποὺ νὰ καταστεῖ ἐφικτή, ἂν ὄχι ἡ ἀλλαγὴ στὸν ροῦ τῶν πραγμάτων, τουλάχιστον ἡ βελτίωσή τους...
Ὁ Πρόεδρος τῆς ΕΕΛΣΠΗ
Φασούλας Βάιος
***
5η Α Ν Θ Ο Λ Ο Γ Ι Α Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η.
ΕΝΩΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ ΣΥΓΓΡAΦΕΩΝ ΠΕΝΤΕ ΗΠΕΙΡΩΝ-Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η
ΕΤΟΣ ΙΔΡΥΣΕΩΣ: 2002 - ΕΔΡΑ: FÜRTH ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Τιμῆς ἕνεκεν γιὰ τὴν Ἑλλάδα,
τὸν ἑλληνισμὸ
καὶ τὸν πολιτισμό.
Τὰ χρυσαφένια σταροχώραφα τῆς Ἑλλάδας εἶναι πλατιὰ ὅσο καὶ ὁ κόσμος.
Ἂν θελήσεις νὰ τὰ περιδιαβεῖς, δὲν θὰ προκάνεις·
τὸ ταξίδι σου θὰ 'χει τελειώσει.
Ἂν θελήσεις νὰ τὰ περιδιαβεῖς, δὲν θὰ προκάνεις·
τὸ ταξίδι σου θὰ 'χει τελειώσει.
Ἡ 5η Ἀνθολογία ἀφιερώνεται στοὺς Ἕλληνες καὶ στὰ Ἑλληνόπουλα ὅπου κι ἂν γεννήθηκαν ὅπου καὶ ἂν γεννηθοῦν καὶ ζήσουν.
Οἱ ἀξίες μας, πάντα μέσα τους νὰ βροῦν ψυχὴ καὶ νοῦ ν' ἀνθίσουν.
Καὶ στὴν Γλῶσσα μας, τὴν μελίρρυτη, τὴν σοφὴ καὶ τὴν Ἁγία.
Οἱ ἀξίες μας, πάντα μέσα τους νὰ βροῦν ψυχὴ καὶ νοῦ ν' ἀνθίσουν.
Καὶ στὴν Γλῶσσα μας, τὴν μελίρρυτη, τὴν σοφὴ καὶ τὴν Ἁγία.
Χαιρετισμὸς τῆς Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η.
Εὐχαριστοῦμε θερμὰ τοὺς ἐξαίρετους συμπατριῶτες μας, φίλους καὶ Ὀργανισμούς, τιμητικὰ μέλη τῆς Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η. ποὺ μὲ τὴν παρουσία τους τίμησαν τὴν 5η Ἀνθολογία μας καὶ μᾶς συντροφεύουν σὰν δροσερὲς σκιὲς στὰ πλατιὰ λιοπύρια τῆς ζωῆς καὶ μᾶς δίνουν δροσιὰ καὶ ἀντοχή. Τὰ μέλη τοῦ Δ.Σ. μὲ χέρια ἀνοιχτά, ποὺ ἀγγίζουν τοὺς φωτισμένους ἀπὸ ἑλληνικὸ φῶς ὁρίζοντες, μὲ χαρά, τοὺς εὐχαριστοῦμε μὲ θέρμη: Τὸν Γιωτάκη Παναγιώτη, τὸν δήμαρχο Τρικάλων Παπαστεργίου Δημήτρη, τὸν Πολιτιστικὸ Σύλλογο Μαυρομματίου «Γ. Καραϊσκάκης», τὸν Κουτουζὴ Βασίλη καὶ τὸν Ὀργανισμὸ γιὰ τὴν Διάδοση τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας-Ο.Δ.Ε.Γ.
«Ἡ Λογοτεχνία καὶ οἱ Ἕλληνες Συγγραφεῖς τῆς Διασπορᾶς», ἦταν καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι τὸ αὐθεντικὸ ἐφαλτήριο, ὅπως γράφτηκε μὲ τὸ πνεῦμα ἐκείνου τοῦ καιροῦ (3-4-2001) γιὰ τὶς θύμισες ὅλων μας. Ξεκινώντας ὡς «Ἐπιτροπὴ Πρωτοβουλίας» στὰ μέσα τοῦ 2001 μὲ ἕδρα τὴν Γερμανία, τοὺς πρώτους μῆνες τοῦ 2002 κυκλοφόρησε τὸ πρῶτο μας βιβλίο: «ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΞΕΝΙΤΙΑΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΕΝΤΕ ΗΠΕΙΡΩΝ ΓΡΑΦΟΥΝ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ» καὶ παράλληλα τὸν ἴδιο χρόνο ἱδρύσαμε τὴν Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η. μὲ ὅλες τὶς νόμιμες διαδικασίες.
Μιὰ Ἕνωση πολλὰ πράγματα μπορεῖ νὰ κάνει καὶ ἡ δική μας Ἕνωση αὐτὸ ἔχει ὡς σκοπό. Σήμερα πλησιάζουμε στὴν ὁλοκλήρωση τῆς ἐφηβικῆς ζωῆς μας (φτάσαμε τὰ δεκαέξι χρόνια) καὶ αὐτὸ τὸ ὅριο θὰ τὸ ξεπεράσουμε.
«Ἕλληνες Συγγραφεῖς τῆς Διασπορᾶς ἐνωθεῖτε!»
Ἀφιερώνοντας τὴν παροῦσα μας 5η Ἀνθολογία τῆς Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η. Τιμῆς Ἕνεκεν στὴν πατρίδα μας, τὴν Ἑλλάδα, στὸν Ἑλληνισμὸ καὶ στὸν Πολιτισμό, θὰ εὐχηθοῦμε αὐτὸς ὁ τόπος νὰ ἀπελευθερωθεῖ ἀπὸ τὶς δῖνες τοῦ ἀπολίτιστου καὶ βάρβαρου παγκόσμιου συστήματος, νὰ φωτιστοῦν τὰ πνεύματα τῶν τέκνων του καὶ νὰ τὸν ὁδηγήσουν στὰ λιμάνια τῆς εἰρήνης, τῆς δημοκρατίας, τῆς προόδου καὶ τῆς συνύπαρξης τῶν λαῶν.
«Στόχοι μας ἀποτελοῦν ἡ διάδοση τῆς νεοελληνικῆς λογοτεχνικῆς παραγωγῆς σὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο καὶ ἡ κατάδειξη τῶν ἰδιαίτερων στοιχείων ποὺ συνιστοῦν τὴν φυσιογνωμία της. Παρατηρεῖται ὅτι μέσα ἀπὸ αὐτὲς τὶς συνθέσεις ἀναφαίνεται τὸ ξεχωριστὸ ὕφος, οἱ ἐκφραστικὲς δυνατότητες, ἀλλὰ καὶ σημεῖα ποὺ προωθοῦν τὴν ἔννοια τῆς ἑλληνικότητας. Ἔτσι ὁριοθετοῦνται οἱ ἰδέες, οἱ πνευματικὲς ἀνησυχίες, οἱ κοινωνικοὶ προβληματισμοί, ἡ αἰσθητικὴ ὀπτική, συνάμα μὲ τὴν εἰκόνα τοῦ ἑλληνισμοῦ σήμερα καὶ τὰ δεδομένα ποὺ τὴν ἀντιπροσωπεύουν».
Ἐπιπλέον, ὅπως ἐπανειλημμένα ἔχουμε ἀναφερθεῖ, Ἑλλάδα δὲν εἶναι μόνον ἡ Πατρίδα μας καὶ οὔτε ὁ Ἑλληνισμὸς δηλώνει τὸ «παρόν» του, μόνον στὰ στενὰ ὅρια τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους. Ὑπάρχει καὶ μία ἄλλη Ἑλλάδα, ποὺ κανεὶς δὲν πρέπει νὰ παραμελεῖ καὶ ὅλοι οἱ Ἕλληνες πρέπει νὰ τὴν ὑπολογίζουν. Ἰδιαίτερα στὴν σύγχρονη συγκυρία, ἡ Ἑλλάδα τῆς Διασπορᾶς, ἡ μεγάλη Πατρίδα μας μὲ τὸν θαυμάσιο Λαό της ποὺ ζεῖ καὶ διαπρέπει σὲ ξένους τόπους, δὲν ἔχει ἐγκαταλείψει στιγμὴ τὸ μετερίζι τοῦ πολιτισμοῦ, ἀγωνίζεται, μάχεται, σκέπτεται, δημιουργεῖ καὶ διδάσκει...
Ἀσφαλῶς καὶ στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο ὑπάρχουν φωνές, ἰδιαίτερα στὴν ὑποβαθμισμένη ὕπαιθρο, οἱ «χωριάτες» μὲ τὶς δικές τους καθημερινὲς αὐθόρμητες παραστάσεις ποὺ πηγάζουν ἀπὸ τὸν ἀνεξάντλητο λόγο, μοναδικό μας πλοῦτο, συνυφασμένο ἰδιαίτερα μὲ τὴν ποίηση. Τὶς ρίζες του, βαθιὰ γαντζωμένες στὴν πανάρχαια ἑλληνικὴ γῆ, ὁ παντοκράτωρ χρόνος δὲν ἀγγίζει. Ἀκόμα καὶ σήμερα, ἂν κάποιος θέλει νὰ τὸν ἀκούσει, θὰ τὸν βρεῖ στὰ κατσικοχώρια τῶν βουνῶν καὶ στὰ λασποχώρια τῶν κάμπων. Ἐκεῖ, ἀπὸ ἀνθρώπους τσοπαναραίους μὲ λασπωμένα πόδια καὶ γυναῖκες ποὺ ψήνουν ψωμὶ στὴν γάστρα μὲ ροζιασμένα χοντρὰ χέρια, θὰ ἀφουγκραστοῦμε τὴν κουβέντα τους μὲ ἀνατριχίλα, θ' ἀκούσουμε ἕναν λόγο αὐθεντικό, ἀμαγάριστο, ἀψαλίδιστο ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων. Θὰ τὸν ἀκούσουμε ἄλλοτε σὲ μία ἀνεπαίσθητη ἁρμονία, ὅπως ἐκείνη ποὺ ἀφήνει ὁ χτύπος τῶν κουδουνιῶν ἑνὸς κοπαδιοῦ, ἄλλοτε σὰν ἕνα μακρινὸ βουητὸ τῶν νερῶν τοῦ καταρράκτη καθὼς γκρεμίζεται καὶ ἄλλοτε ὅπως τὰ κελαηδήματα τῶν πουλιῶν. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τῶν χωρικῶν τοῦ βουνοῦ καὶ τοῦ κάμπου, ποιητικός, εἴτε τραγουδιστὸς εἴτε θρηνητικός, μέσα ἀπὸ τοπικὲς διαλέκτους ἀναδεικνύει τὸν πλοῦτο τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας: «Γιεεεεεε μουυυ!!» ἀκούγεται ἡ μακρόσυρτη φωνὴ ποὺ κάθε φορὰ, ἀνάλογα μὲ τὰ συμβάντα, δίνει τὴν ἀνάλογη ἑρμηνεία: χαρά, λύπη, αἰσιοδοξία, ἀπογοήτευση.
Τὰ ἀφουγκράσματα τοῦ ἁπανταχοῦ ἑλληνισμοῦ, ποὺ ὡς δυσοίωνοι ἀπόηχοι φτάνουν στ' ἀφτιά μας, δὲν μᾶς ἀφήνουν ἀδιάφορους καὶ ἀμέτοχους, ὅσο ὁ πολιτισμός μας, ἡ ἱστορία μας καὶ ὅλες οἱ ἀξίες τοῦ τόπου μας μεταβάλλονται σὲ προσάναμμα πυρός. Σὲ αὐτὲς τὶς ἀφύσικες κοινωνικὲς ἐκρήξεις ποὺ προκύπτουν μέσα ἀπὸ τὴν ὑπερσύγχρονη καταναλωτικὴ κοινωνία, ὁ Λόγος, σὲ ὅλες του τὶς διαστάσεις, μέσω τῶν Ὑπηρετῶν του, ὀφείλει νὰ ἀντισταθεῖ στὶς ἐπιδρομὲς τοῦ μερκαντιλισμοῦ ποὺ ἔχει παγιδεύσει, ἀφομοιώσει καὶ προσαρτήσει τὸν ἄνθρωπο στὴν ὕλη.
Τὰ παραδείγματα μὲ ἀναφορὰ τὸν ἐκφαυλισμὸ καὶ τὸν μερκαντιλισμὸ ποικίλουν σὲ Παγκόσμια κλίμακα ἀπὸ Χώρα σὲ Χώρα. Ἡ παρουσία τοῦ Ἕλληνα μετανάστη στὶς Πέντε Ἠπείρους τὸ ἐπιβεβαιώνει καὶ ὁ γηγενὴς πληθυσμὸς τὸ βιώνει σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς. Ἡ ἀντικατάσταση τοῦ πολιτισμοῦ ἀπὸ τὴν ἀσύμμετρη ἐμποροκρατία προκάλεσε ζημιογόνες συνθῆκες. Ἀπολίτιστες Χῶρες μοιάζουν μὲ ξύλο ἀπελέκητο. Καὶ αὐτὸ γιὰ τὴν Ἑλλάδα δὲν ἐπιτρέπεται. Εἶναι σα νὰ ἤρθαμε στὴν γῆ ἀπὸ ἄλλο πλανήτη ἢ νὰ γεννηθήκαμε ἀπὸ ψευδοκύηση…
Ὅμως, ὅσο ἀφορᾶ τὸν Ἑλληνισμό, ὅλοι γνωρίζουν ὅτι ὁ Ἑλληνικὸς Πολιτισμὸς ἀνέκαθεν, καὶ μέσω τῆς Διασπορᾶς, ἐπιτέλεσε τὸ ὑψηλὸ ἔργο του. Ὑμνήθηκε, δοξάστηκε, πρυτάνευσε καὶ διδάχτηκε στὰ πανεπιστήμια ὅλου τοῦ κόσμου. Ἡ ἱστορία μας εἶναι καταγεγραμμένη παρακαταθήκη ἀνεξίτηλη στοὺς αἰῶνες. Ὁ βαρούχειος ὕπνος τῶν Ἑλλήνων, ἰδιαίτερα τῶν τελευταίων δεκαετιῶν, ἐπέτρεψε καὶ ἐπιτρέπει τὴν εἰσβολὴ ἀνάρμοστων καὶ ἀνθελληνικῶν ἐπιτευγμάτων, ὅπως αὐτὸ ποὺ ζήσαμε στὸ πρῶτο μισὸ τοῦ Φλεβάρη 2016, νὰ θέλουν ξένοι οἶκοι μόδας νὰ ἐκθέσουν τὰ ἐμπορεύματά τους στὴν Ἀκρόπολη. Βέβαια ὑπάρχουν καὶ ἐκεῖνοι ποὺ γιὰ λόγους οἰκονομικούς, ἐγκρίνουν τὸν ἐξευτελισμὸ τῆς Ἀκρόπολης, πρᾶγμα ποὺ σημαίνει, ἂν μὴ τὶ ἄλλο, ὅτι παραδίδεται τὸ πνεῦμα στὴν ὕλη. «Ἑλλάς, τὸ μεγαλεῖο σου τὸ μετατρέπεις σὲ προσκυνητὴ τῆς ὕλης».
Εἶναι παραπάνω ἀπὸ βέβαιο ὅτι ἡ ἀδυναμία τῶν Ἑλλήνων νὰ ἀποκόψουν τὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ βάρβαρου Παγκόσμιου συστήματος, ὀφείλεται, ἀνάμεσα στὰ ἄλλα, καὶ στὴν ἄγνοιά του τὶ σημαίνει Ἑλλάδα, Ἑλληνισμός, Πολιτισμός. Ἐπίσης ὀφείλεται στὴν ἀπορρόφηση τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸ σύστημα, στὴν ἀποδυνάμωση τῶν πολεμίων τοῦ Παγκόσμιου συστήματος καὶ λοιπά.
Ἂν οἱ νεοέλληνες κληρονόμοι μιᾶς τρανῆς κληρονομιᾶς, παιδιὰ τῶν μουσῶν καὶ τῶν σοφῶν, θέλαμε νὰ μοιάσουμε στοὺς προγόνους μας, ζωγράφους καὶ μουσουργούς, νὰ τραγουδήσουμε μὲ τὶς μελωδικὲς ἅρπες τῶν ποιητῶν, ὑμνώντας τὴν ζωὴ καὶ τὸ σύμπαν καὶ ἂν στηρίξουμε τὸν Παγκόσμιο Οὑμανισμό, εἶναι βέβαιο πὼς μποροῦμε νὰ προβάλλουμε τὸ φῶς στὸ σκοτάδι. Καὶ θὰ τὸ ἐπιτυγχάναμε χάρη στὸ ζηλευτὸ χιλιετηρίδων πολιτιστικὸ μεγαλούργημα, ἂν καταφέρναμε νὰ μεταφερόμασταν ἀπ' τὸ «ἐγὼ» στὸ «ἐμεῖς»…
Ἡ Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η., μέσα ἀπὸ τὰ κείμενά της γι' αὐτὰ ἀγωνίζεται. Τὰ Κάλλη τοῦ Λόγου ἀντικαθίστανται ἀπὸ τὴν «μοντέρνα» ἐκδοχή. Σὲ πολλὲς περιπτώσεις γίνεται χρήση τοῦ λόγου μὲ τρόπο ἄγριο, πρόστυχο, πρόχειρο, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν παγίδευση τοῦ ἀναγνωστικοῦ κοινοῦ σὲ συμπληγάδες ἀντικοινωνικοῦ προσανατολισμοῦ. Ὁ καθαρὸς Λ ό γ ο ς προώθησης τῶν διαχρονικῶν ἰδανικῶν μέσα ἀπὸ πεζὰ καὶ ποιητικὰ ἔργα πρέπει νὰ πρωτοστατεῖ. Ἐπιπλέον, ἡ ἔξοδος ἀπὸ τὸ συγγραφικὸ «καβούκι» καὶ ἡ κοινωνικὴ παρέμβαση, ἀνάλογα μὲ τὰ «κακῶς κείμενα» τοῦ καιροῦ μας, μέσα ἀπὸ ποικιλόμορφες λογοτεχνικὲς δημιουργίες καθίσταται ἀναγκαία. Μέσα ἀπὸ ἐφημερίδες, περιοδικά, τηλεοπτικούς, ραδιοφωνικοὺς σταθμούς, τὸ διαδίκτυο καὶ προπάντων μέσα ἀπὸ τὸ «ΕΜΕΙΣ» πρέπει νὰ προβάλλονται οἱ ἀπόψεις τῶν συγγραφέων, ἔτσι ποὺ νὰ καταστεῖ ἐφικτή, ἂν ὄχι ἡ ἀλλαγὴ στὸν ροῦ τῶν πραγμάτων, τουλάχιστον ἡ βελτίωσή τους...
… Καὶ ὅπως παλιὰ ἤμασταν μαζὶ καὶ ἀνατρέπαμε,
ἐχθρούς, ληστὲς καὶ καταπατητὲς
καὶ σήμερα μαζὶ εἴμαστε, ἀλλὰ ὄχι μονιασμένοι·
τὰ θηρία κατάφεραν νὰ μᾶς χωρίσουν
σὲ προοδευτικοὺς καὶ καθυστερημένους
καὶ μαζὶ πλέον βρεθήκαμε στὸν πάτο τοῦ πηγαδιοῦ,
ποὺ ἀκόμα κι ἐκεῖ ἡ διαφθορὰ ἀκμάζει,
ἐκεῖ ποὺ οἱ μέρες, οἱ ὧρες καὶ τὰ λεπτὰ
χορεύουν στὸν ρυθμὸ τοῦ μηδενός.
Ἐκεῖ, φιμωμένο, ἀντίκρισα τὸν Λόγο
καὶ τὴν δική σου μεγαλοπρέπεια σαβανωμένη…
…
Ἔλα, ἔλα Ἑλλάδα, ἂς πιαστοῦμε ἀπ' τὸ χέρι.
Τίναξε τὴν βαριὰ κρούστα τῆς βρωμιᾶς.
Ν' ἀκούσω θέλω νὰ λὲς καὶ πάλι,
«νά, τηρᾶτε με, συνεχίζω
τῶν αἰώνων τὴν ἀξιοθαύμαστη πορεία μου…
ἐχθρούς, ληστὲς καὶ καταπατητὲς
καὶ σήμερα μαζὶ εἴμαστε, ἀλλὰ ὄχι μονιασμένοι·
τὰ θηρία κατάφεραν νὰ μᾶς χωρίσουν
σὲ προοδευτικοὺς καὶ καθυστερημένους
καὶ μαζὶ πλέον βρεθήκαμε στὸν πάτο τοῦ πηγαδιοῦ,
ποὺ ἀκόμα κι ἐκεῖ ἡ διαφθορὰ ἀκμάζει,
ἐκεῖ ποὺ οἱ μέρες, οἱ ὧρες καὶ τὰ λεπτὰ
χορεύουν στὸν ρυθμὸ τοῦ μηδενός.
Ἐκεῖ, φιμωμένο, ἀντίκρισα τὸν Λόγο
καὶ τὴν δική σου μεγαλοπρέπεια σαβανωμένη…
…
Ἔλα, ἔλα Ἑλλάδα, ἂς πιαστοῦμε ἀπ' τὸ χέρι.
Τίναξε τὴν βαριὰ κρούστα τῆς βρωμιᾶς.
Ν' ἀκούσω θέλω νὰ λὲς καὶ πάλι,
«νά, τηρᾶτε με, συνεχίζω
τῶν αἰώνων τὴν ἀξιοθαύμαστη πορεία μου…
Ὁ Πρόεδρος τῆς ΕΕΛΣΠΗ
Φασούλας Βάιος
***
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου